...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

[Gdy obojętność jest przyzwoleniem, a przyzwolenie jest akceptacją, gdy akceptacja jest tłumaczeniem że sytuacja jest wyższa racją...]


Koncertowy i pożegnalny album grupy Fields Of The Nephilim w pierwszym składzie, wydany w 1991 roku.

Materiał został zarejestrowany podczas trzech koncertów trasy promocyjnej albumu Elizium: 6 X 1990 w Brixton Academy, 4 VIII 1990 w Wolverhampton Civic Centre i 6 XI 1990 w Hamburg Sportshalle.

Bardzo dobry debiut i dwa znakomite albumy. Panowie z Fields of the Nephilim mieli świat u stóp. W ówczesnym okresie twórczym mogli dokonać ósmego cudu świata i przebić "Elizium". Tak jednak się nie stało i wcale nie dlatego, że skończyły im się pomysły na granie. Powód był bardziej prozaiczny - narastające konflikty personalne doprowadziły do rozpadu zespołu. Na otarcie łez pozostała wieńcząca ówczesny rozdział koncertówka "Earth Inferno".

Otarcie łez ma w tym momencie ambiwalentny charakter. Bo to coś więcej niż kolejny album w wersji live, a zatem jazda obowiązkowa nie tylko dla największych miłośników grupy. Jednocześnie trudno powstrzymać emocje, gdy do uszu wylewają się tak przejmujące dźwięki. Fields of the Nephilim na scenie kipi tym samym ładunkiem mocy, co na płytach. Czasem nawet można odnieść wrażenie, że wersje sceniczne stają się bardziej dramatyczne niż ich studyjne pierwowzory. Wystarczy zgasić światło, zamknąć oczy i dać się porwać szaleństwu. "Earth Inferno" zachwyca zarówno formą jak i treścią. Doskonały jest już sam wybór utworów. Prawie całe "Elizium", najlepsze momenty "The Nephilim", żelazne hity z "Dawnrazor" i niedościgniony "Psychonaut". Panowie nie ograniczają się do wiernego odwzorowywania, improwizują, zmieniają aranżacje. Doskonale wypada wydłużony "Last Exit for the Lost". Utwór nie stracił ani grama przejmującego klimatu, można nawet powiedzieć, że tu na scenie wypada jeszcze bardziej dramatycznie i nerwowo. Dba o to głównie Carl McCoy. Nieco zmieniony jest "Psychonaut" - tu zagrany bardziej wzniośle i rytualnie. Nienaruszona za to została ta niesamowita rozedrganyja linia basu. Doskonale prezentuje się przeszywający, ozdobiony świetnym solem "Dawnrazor". I znowu nowy wymiar pozornie znanej rzeczywistości. Utwór nie traci fasonu oryginału a przy tym uwzględnia przestrzeń, jaka po debiucie zagościła w twórczości zespołu. Przy "Love Under Will" leżące obok chusteczki nasiąkają wilgocią. Głos McCoya jest bardziej wybity na pierwszy plan niż na "The Nephilim". A że wiadomo jaki to głos, nie można mieć nic przeciwko takiemu rozwiązaniu. Wokalista prezentuje cały wachlarz swych umiejętności. Hipnotyzuje (doskonały "At the Gates of Silent Memory"), przeraża ("Moonchild"), koi ("Sumerland") i przechodzi samego siebie ("Last Exit for the Lost"). Jest kapłanem, za którym posłusznie podąża spragniony cudu lud.

To zdecydowanie jedna z najlepszych koncertówek w szeroko pojętej muzyce rockowej. Doskonały pomysł i doskonałe wykonanie. Potężne brzmienie. Wybory dobór repertuaru. Rozczulające pejzaże gitarowe, pulsujący bas, finezyjna perkusja i znakomity głos McCoya. Ogrom emocji. Bez kalkulacji, sfabrykowania, z życiem, polotem i pasją. Pozwól diabłu otworzyć drzwi. Piekło na ziemi czeka.

10/10 (Małgorzata Gołębiewska)

Intro (dead but dreaming) - intro/For her light/At the gates of silent memory (Paradise regained) (16:11)
Moonchild (5:25)
Submission (7:41)
Preacher man (4:51)
Love under will (6:17)
Sumerland (what dreams may come) (8:28)
Last exit for the lost (10:18)
Psychonaut (9:06)
Dawnrazor (9:08)

https://www.youtube.com/watch?v=WzJLfqL0Lhs

POZWÓL POBRAĆ INNYM, NIE BĄDŹ ŚWINIĄ!!!

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-22:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM... 100% Antifascist