...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

[Gdy obojętność jest przyzwoleniem, a przyzwolenie jest akceptacją, gdy akceptacja jest tłumaczeniem że sytuacja jest wyższa racją...]

DVD 9
NTSC, 16:9
English
DD 2.0
DD 5.1
DTS
Time - 178 min
Rzecz ukazała się w ubiegłym miesiącu i chyba wielu rozwiązała problem wyboru najlepszego wydawnictwa koncertowego mijającego roku. Ta oczywista konstatacja zawarta w pierwszym zdaniu może niektórych zniechęcić do dalszej lektury zapowiadających się peanów na cześć Wilsonowej koncertówki. Postaram się zatem zbytnio nie rozwodzić. Cóż, Home Invasion: In Concert At The Royal Albert Hall robi naprawdę duże wrażenie. I to już na poziomie pięknie wydanego i rozkładanego digipaka (w tym przypadku z trzema dyskami) z wysokiej klasy zdjęciami.

Najważniejszym jest jednak to co widać i słychać. Zapisano tu ostatni z trzech wyprzedanych przez artystę koncertów w słynnej londyńskiej Royal Albert Hall z marca tego roku. Muzyk promował wówczas swój ostatni album, To The Bone. Nie dziwi zatem, że słyszymy ów krążek niemalże w całości. Ale podczas tego prawie trzygodzinnego (!) występu mamy jeszcze najlepsze utwory z innych jego wydawnictw (ależ wykonania Ancestral, The Raven That Refused to Sing) oraz perły z Jeżozwierzowej przeszłości (The Creator Has A Mastertape, Arriving Somewhere But Not Here, Lazarus, Sleep Together, The Sound Of Muzak i zagrany w ascetycznej wersji na bis Even Less). Wszyscy muzycy prezentują się wybornie, ponadto w wybranych kompozycjach towarzyszy im Ninet Tayeb.

Brzmienie całości jest selektywne, przestrzenne i soczyste, no ale nie powinno to dziwić w przypadku Wilsona. Prawdziwą wszak wisienką na torcie jest materiał wizyjny. Royal Albert Hall sama w sobie robi wrażenie, ale zapełniona publicznością i odpowiednio uchwycona w kadrze po prostu zapiera dech w piersiach. Kilkanaście kamer i bardzo dobry montaż pozwala widzowi niemalże na takie wrażenia, jak podczas oglądanego na żywo koncertu. Ogromną siłą występów Wilsona są wizualizacje. Należy on do nielicznego grona artystów, u których współgrają one fantastycznie z wybrzmiewającą ze sceny muzyką, a odbiorca ma dylemat, czy patrzeć na muzyków, czy towarzyszącą im z tyłu sceny animację. I tu te prawdziwe perełki, za które w większości odpowiada Lasse Hoile, widać.

Podsumowując, to autentyczna gratka i pamiątka dla wszystkich tych, którzy byli na którymś z koncertów tej trasy, także w Polsce. Miłym uzupełnieniem wydawnictwa jest pomieszczony w dodatkach wywiad z Wilsonem oraz trzy bonusowe utwory zagrane na próbie. Szkoda, że nie z koncertu, z drugiej strony, takie Heartattack In A Layby, nawet przy pustych krzesłach tej wiekowej sali brzmi magicznie.

Mariusz Danielak

Prestiż i elegancja. Namacalny kawał historii muzyki. Londyńska Royal Albert Hall, będąca miejscem wydarzeń różnego gatunku, przez fanów muzyki popularnej kojarzona jest doskonale, trudno bowiem znaleźć artystę wielkiego formatu, który w swojej karierze nie stanął na scenie tej legendarnej sali koncertowej. Co znamienne, jej wzniosłe przymioty zainspirowały dziesiątki z nich, dzięki czemu królewski obiekt stał się scenerią dla całej masy koncertowych wydawnictw. Steven Wilson, który z gościnnych progów Royal Albert Hall korzysta regularnie, wiosną tego roku nagrał i sfilmował jeden ze swoich występów w tym miejscu, z myślą o bogatym wydawnictwie koncertowym.

„Home Invasion (In Concert At The Royal Albert Hall)” doskonale licuje z powagą, elegancją i klasą miejsca, w którym zostało zapisane. To wydawnictwo wysmakowane, atrakcyjne i imponujące pod każdym względem. Od strony wizualnej – obraz wyreżyserowany przez Jamesa Russella to iście koronkowa robota. Zarejestrowany przy użyciu kilkunastu kamer porozmieszczanych po całej sali, znakomicie godzi ze sobą takie elementy, jak potrzeba obserwacji akcji muzyków na scenie z wielu interesujących perspektyw, podkreślenie kontekstu niezwykle fotogenicznego i architektonicznie atrakcyjnego miejsca oraz oddanie wizualnej oprawy koncertu samego w sobie, która, jak wiemy, dla Wilsona jest nieodzownym i bardzo istotnym elementem działalności koncertowej. Pomiędzy wszystkimi tymi elementami udało się znaleźć odpowiedni balans, przy czym to, co w rejestracji video koncertu powinno być najważniejsze, a więc podgląd artystów wykonujących swoją pracę na scenie, jest potraktowane w sposób należycie i zadowalająco priorytetowy. Frapujące wizualizacje Lasse Hoile i Jess Cope, wyświetlane tradycyjnie na transparentnych ekranach z przodu i z tyłu sceny, w żadnym stopniu nie próbują zdominować tego najważniejszego, co wydarza się na scenie.

A dzieje się naprawdę wiele dobrego. Bardzo rozbudowana setlista koncertu, której rdzeń stanowi niemal cały promowany wówczas album „To The Bone”, stworzyła zespołowi w składzie Steven Wilson/Adam Holzman/Nick Beggs/Alex Hutchings/Craig Blundell/Ninet Tayeb możliwość rzucenia nowego światła zarówno na wciąż świeży materiał, jak i całkiem spory zestaw cytatów z repertuaru Porcupine Tree. Ba, wiele spośród zagranych w Londynie kompozycji brzmi ciekawiej aniżeli w wersjach studyjnych („Nowhere Now”, „People Who Eat Darkness” a nawet „Arriving Somewhere But Not Here”), a sam utwór „Refuge”, którego pamiętną kulminację w wersji studyjnej stanowi solo na harmonijce Marka Felthama, tu, w ograniczonej aranżacji potrafi fascynować nie mniej.

Twórcze podejście do prezentowanego na żywo repertuaru w przypadku Wilsona zawsze było standardem, którego on sam szczęśliwie wciąż nie odpuszcza, a wraz ze znakomitą formą wykonawczą całego zespołu i – uwaga – krystalicznie selektywną, perfekcyjną produkcją materiału sprawia ono, że słucha się tego z wypiekami na twarzy. Fenomenalna ścieżka dźwiękowa wraz z cieszącym oko filmem z koncertu jest gwarantem niezapomnianych wrażeń audiowizualnych. Prestiż i elegancja.



PS: Album został wydany w formatach DVD i Blu-ray oraz obydwu powyższych wzbogaconych o krążki CD z zapisem ścieżki dźwiękowej. Amatorzy płyt winylowych muszą poczekać na swoje do wiosny przyszłego roku, ale ich cierpliwość zostanie wynagrodzona – piąty dysk w zestawie będzie zawierał zapis nie tylko trzech dodatkowych kompozycji nagranych podczas próby dźwięku (funkcjonujących jako bonus na podstawowej edycji), ale i niedostępnych wcześniej wersji trzech piosenek Porcupine Tree, Blackfield i Stevena Wilsona, pochodzących z występu poprzedzającego ten oglądany na „Home Invasion”.

Przemysław Stochmal

1. Intro 'Truth'
2. Nowhere Now
3. Pariah
4. Home Invasion / Regret #9
5. The Creator Has A Mastertape
6. Refuge
7. People Who Eat Darkness
8. Ancestral
9. Arriving Somewhere But Not Here
10. Permanating
11. Song Of I
12. Lazarus
13. Detonation
14. The Same Asylum As Before
15. Song Of Unborn
16. Vermillioncore
17. Sleep Together
18. Even Less
19. Blank Tapes
20. The Sound Of Muzak
21. The Raven That Refused To Sing

Bonus features
Rehearsal tracks:
Routine
Hand Cannot Erase
Heartattack In A Layby
Interview and backstage footage

Steven Wilson - vocals, guitar, keyboards
Nick Beggs - bass, vocals
Adam Holzman - keyboards
Alex Hutchings - guitar
Craig Blundell - drums

Ninet Tayeb - vocal

https://www.youtube.com/watch?v=IZJs43zOYQM

POZWÓL POBRAĆ INNYM, NIE BĄDŹ ŚWINIĄ!!!

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-22:00.
POLECAM!!!

START GODZINA 21-sza... 100% Antifascist