Losy ludności żydowskiej na ziemiach polskich, od 1918 roku obywateli polskich stanowiących największą do 1943 roku (tzn. do czasu wymordowania ich przez Niemców) mniejszość narodową, nie są zbyt chętnie badane i OPISywane przez polskich historyków. Składa się na to wiele przyczyn, a jedną z nich jest przekonanie części środowisk żydowskich, że historia i losy Żydów to jest ich wewnętrzna sprawa i prawo zajmować się tymi problemami mają przede wszystkim historycy żydowscy. Być może tym należy tłumaczyć ostracyzm, pomówienia i w końcu kurtynę milczenia, jaka od lat otacza jedno z fundamentalnych dzieł będące swego rodzaju kroniką getta w Warszawie, największego skupiska Żydów w podbitej i okupowanej przez Niemcow Europie. Zdumiewające jest to, że w wolnej i demokratycznej od 1990 roku Polsce nikt, żaden wydawca nie podjął się publikacji wspomnień Tadeusza Bednarkiewicza, który jako jedyny Polak codziennie od jesieni 1939 roku do wybuchi powstania w kwietniu 1943 roku przebywał w dzielnicy żydowskiej w Warszawie. Powód tych wizyt był prozaiczny – T. Bednarkiewicz był pracownikiem urzędu skarbowego przy ul. Leszno i zbierał dla Niemców podatki od firm, sklepikarzy i rzemieślników w getcie. Dlatego jak nikt inny mógł obserwować życie codzienne w warszawskim getcie i oczywiście z tego powodu nikt nie może zaprzeczyć jego słowom przelanym na papier ani podważać jego świadectwa.
Nocka z książką.
Książka Tadeusza Bednarczyka przywraca także pamięć o żołnierzach Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW), o istnieniu którego komunistyczni historycy żydowscy milczeli przez ponad pół wieku od zakończenia wojny i milczą do dziś.