...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Oto i mamy kolejne wznowienie. A jak wznowienie to od razu na myśl przychodzi nie kto inny jak Thrashing Madness Productions. Tym razem padło na Hellias.

A konkretnie na ich debiutancki krążek, czyli „Closed in the Fate Coffin”, do którego dokoptowano numery z EPki „Noc Potępienia” oraz kilka numerów live. W zbliżonej formie ten materiał był już raz wznawiany – w 2004 roku, ale bez kawałków live. To jedziemy z tym przeglądem! Pierwszy ogień – rzeczony debiut. Krakowska horda wycinała już na nim rasowy thrash metal – słychać tutaj inspiracje niemiecką szkołą tańca, zarówno w kompozycjach, jak i brzmieniu. Może dziś trąci to granie myszką, ale słucha się tego przyjemnie po tylu latach mimo wszystko. Kapela przez większość czasu wycina szybki thrash metal, jednak czasem zwolni – stąd na „Closed in the Fate Coffin” możemy znaleźć trochę instrumentalnych smaczków czy interludiów. Jednak jak to na soczyste traszysko przystało zdecydowana większość czasu to cięcie riffami po całym ciele. Kolejne siedem numerów to „Noc Potępienia” – brzmienie oczywiście zdecydowanie bardziej surowe (choć jak dla mnie – lepsze), muzyka również bardziej toporna, bezwzględna – wokal z nałożonym pogłosem a’la „siedzę w studni”, chropowate gitary i dudniący bas – to jest speed/thrash jaki robi mi dobrze. Gdzieś tam czasem się komuś obsunie ręka, coś zabrzmi nie tak jak powinno – i to właśnie mi się podoba w „Nocy Potępienia”. Ponadto ten materiał jest zdecydowanie bardziej dziki, pozbawiony jeszcze tak wielu wolniejszych (spokojniejszych) fragmentów. Owszem, pewnie wiele osób powie, że Hellias grał dość czerstwo (zwłaszcza patrząc na ich zdjęcia z tamtych lat, hehe), ale taki to już urok tej muzyki. Nie jest przeznaczona dla osób, które cenią tylko nowoczesne granie. No a na koniec dostajemy cztery kawałki nagrane w Krakowie w 1988 roku. O dziwo, brzmią całkiem słuchalnie, choć sprzężenia czasem dają w ucho, hehe. Ale cóż poradzić – jak to zapowiada wokalista na tym nagraniu – „w imię piekła i metalu”, więc nie ma przebacz! Czy muszę wspominać o zdjęciach, biosie i wywiadzie w książeczce? Oczywiście, że nie muszę, wszak wiadomo kto to wydał!

Kolejne wydawnictwo dla starych fanów którzy zdarli już swoje taśmy i chcieliby sobie przypomnieć jak to brzmiał ten Hellias. A młodzi powinni się z kolei zaznajomić!

Oracle

Gdyby istniał jakiś podziemno-metalowy order Gloria Artis, Leszek Wojnicz-Sianożęcki byłby jego pierwszym kawalerem. Niestrudzony muzealnik polskiego metalu niezmiennie przypomina zespoły, które z oczywistych powodów nigdy do pierwszej ligi się nie dobiły, ale przeważnie są czymś więcej niż tylko sympatycznym wspomnieniem po pewnej epoce. Stare nagrania Hellias świata nie zawojowały i raczej już nie zawojują, ale warto je ocalić od zapomnienia.

Wydany w 1991 roku „Closed in the Fate Coffin” dokumentuje Hellias okresu przejściowego, powoli zrywający z surowością pierwszych nagrań, ale jeszcze nie dość oszlifowany, by doskoczyć do swoich ambicji. W rozkroku pomiędzy starym niemieckim thrashem a „ambitniejszym” graniem a’la Testament, płyta utknęła w pół drogi, brzmiąc albo surowo i fajnie (większość tych „mocnych” fragmentów), albo cokolwiek pociesznie (ballada „Sentence of…”). Ale nawet, jeżeli „Closed…” nie przekonał mnie w całości, to do poprzedzającego go chronologicznie minialbumu „Noc Potępienia” nie mam właściwie żadnych zastrzeżeń, bo to szesnaście minut samej cudowności. Pozbawiony artystycznych ambicji, uroczo głupi i dziki jak GG Allin w rui thrash podbija moje serce i nie dumam już, która to liga, tylko macham głową, a żona pyta, czy dobrze się czuję. Hellias z ery przedalbumowej nosi wyraźne piętno wczesnego Dark Angel, Possessed, Kreator czy Kata z „Oddechu Wymarłych Światów”, rzeźbiąc prymitywne riffy, bzycząc niemiłosiernie i strasząc koślawymi solówkami i rewelacyjnie tu brzmiącym wokalem na efektach. Dorzućcie do tego polskie teksty i wysadzające mózg w powietrze tytuły w rodzaju „Piekielna Czerń” czy „Płomienia Cień” (rzuca cień! Płomień! Czaisz to, chłopaku?!) i obraz totalnej zajebistości jest już pełen. Płytę uzupełniają cztery nagrania koncertowe z rozwalającą konferansjerką – tego się nie da zacytować, to trzeba usłyszeć.

Dziś takich kapel jak „stary Hellias” jest milion, ale to już tylko stylizacja. Można się cieszyć piekielnym rock’n’rollem typu Deathhammer czy inny Victimizer, ale warto też sięgnąć po starocie i posmakować takiego grania z czasów, kiedy było młode, świeże i jurne. Tym bardziej, że płyta – jak to w Thrashing Madness – wydana jest pierwszorzędnie, a zawierającą biografię, zdjęcia i wywiad książeczkę ledwo można upchnąć do pudełka. „Noc potępienia, pali się stos!”

Bartosz Cieślak

Podsumowanie będzie krótkie, polecam z całą stanowczością bo to kawał historii naszej sceny, granie, mimo tylu lat, wciąż niosące masę energii, inspiracji, a dla wielu niezliczone pokłady wspomnień. Tak właśnie wykuwał się metal w naszej ojczyźnie!

Closed In The Fate Coffin
1. Closed In The Fate Coffin
2. Dark Exile
3. The Pray II
4. Empty Cry
5. Beat The Flame
6. The Pray I
7. Mind Deformity
8. The Pray III
9. Golgotha
10. Sentence Of...
11. Queen Of Death

Night Of Damnation
12. Intro
13. Wojownik Zła
14. Kona Bóg
15. Noc Potępienia
16. Piekielna Czerń
17. Cień Płomienia
18. Modlitwa I

Bonus (Live 1988 - Cracow)
19. Potępiony Pt. 2
20. Królowa Śmierci
21. Wilcze Kły
22. Ognisty Demon


Wojna - Drums, Keyboards, Vocals (choirs)
Foreman - Vocals
Goolary - Guitars, Bass, Vocals (choirs)

https://www.youtube.com/watch?v=aTiZRQDBmTM

NIE ZACHOWUJ SIĘ JAK PRAWDZIWY POLSKI KMIOT... POBIERAJĄC UDOSTĘPNIAJ... UDOSTĘPNIAJ TAKŻE PO POBRANIU!

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-22:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM... 100% Antifascist