...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



...( Opis )...

Taki prog metal lubię. Jeśli to oczywiście można wrzucić do tej kategorii. Zresztą – kto by się szufladką przejmował. Ale jest metalowo, jest ambitnie, profil na myspace głosi, że jest progressive (inna sprawa, że przebąkuje też coś o punku, czego zrozumieć nie jestem w stanie)... Chyba można. Tak więc taki prog metal lubię. Bez zbędnego nadęcia, kopiowania Dream Theater, na tyle eklektyczny, żeby żadna kompozycja nie przypominała innej i odpowiednio zakorzeniony w rockowej (art, hard, heavy, rockoperowej) historii. We własnym stylu, a o to przecież coraz trudniej. Taki, co nie próbuje przegonić światła i nie męczy zanadto... I nie trwa siedemdziesięciu dziewięciu minut, tylko dlatego, że wielkie dzieło powinno mieć wielkie gabaryty. Bardzo przyjemna sprawa. Winowajcą John Cobbett (Gwar, Jarboe, Amber Asylum, Slough Feg) i jego Hammers Of Misfortune. Amerykanie. Mają hammondy, pianinko, wokalistów płci obojga, a niedawno wydali trzecią płytę – The Locust Years. Bardzo dobrą płytę.

Przyznaję się – dwóch pierwszych nie znam; tylko utwory ze strony zespołu. Jakieś 27,3% debiutu i 35.7% dwójki. Naprawdę – policzyłem. W gruncie rzeczy pewien ogląd można po tym mieć. Też fajne i też we własnym, charakterystycznym stylu. Przy czym nie to samo, o zjadaniu własnego ogona (albo trzonka, w końcu to Młoty) raczej mowy nie ma. O niewiarygodnej wolcie stylistycznej oczywiście również – mogłoby zmienić się nieco więcej, wtedy i ocena pewnie byłaby wyższa. A tak wygląda na to, że grupa z San Francisco po prostu zagrała swoje, chociaż z nową porcją pomysłów. Jeśli komuś spodobały się poprzednie wydawnictwa, pewnie polubi i The Locust Years.

Bardzo dobre melodie, bardzo dobre gitarowe riffy. Muzyka zróżnicowana. Co jakiś czas mięsiste metalowe kopy, a fragmenty takie, że kolega Nolan wraz ze swą Caamorą mogliby się sporo nauczyć. Doskonałe operowanie nastrojem: to skocznie i wesoło, to lirycznie, niepokojąco, agresywnie. Wokalnie bez rewelacji, ale przyzwoicie. Ani Mike Scalzi, ani Jamie Myers wielkich możliwości nie mają, ale wydają się zdawać sobie z tego sprawę i pokornie nie próbują więcej niż im gardła pozwalają. Śpiewają to dwugłosem, to osobno, uzupełniają się znakomicie. Bardzo ładne brzmienie. Starej daty, ale nieprzeterminowane. Swoją drogą za klawiszami wszelakimi także kobieta zasiada, a pani wokalistka obsługuje nie tylko mikrofon, ale i bas. To jakby ktoś jeszcze twierdził, że baby się do metalu nie nadają – nadają i to doskonale.

A poza nadawaniem się do metalu, mają to do siebie, że czasem rodzą dzieci (żeby nie było - chwała im za to!). Pani Myers po porodzie postanowiła odejść z HoM, aby czas swój poświęcić rodzinie. To nie jedyna zmiana jaka zaszła podczas roku, który minął od wydania płyty – grupę opuścili także Mike Scalzi i Chewy Marzolo. Ten drugi zdążył już nawet do niej wrócić.

Tak czy inaczej, na The Locust Years jeszcze byli i zrobili to, co do nich należało. Nawet solówka perkusyjna jest. Bez zbędnej wirtuozerii, krótka, ale ładnie wpięta i urozmaicająca. O nudzie nie ma mowy. Na brzmienie znacząco wpływają hammondy oraz pianino; to one nadają nieco staroświeckiego wyrazu, ożywiają – zero sztuczności i plastikowych klawiszy. Bywa, że na scenie zostaje tylko pianinowo-wokalny duet - wtedy jest naprawdę pięknie.

Amerykanie stworzyli naprawdę interesujący materiał. Wyważony, inteligentny, warty poświęcenia mu kilku wieczorów. Dobrze się dzieje, że istnieją jeszcze tacy, co chcą zawojować świat pomysłami, a nie kosmiczną, ale pustą techniką.

Ciekawa płyta, ciekawy zespół. Polecam.

mathetes



The Locust Years, the third album of (and my first exposure to) Hammers of Misfortune, is frustratingly difficult to classify, but by no means difficult to listen to! Cascades of thick, chunky riffing, with a raw-sounding production that is just barely broad and clean enough to ensure that the listener is exposed to the full effect. A talented instrumentation, leaning upon piano and Hammond organ (particularly on tracks like ‘Election Day’ and ‘Widow’s Wall’), which flows seamlessly between blunt, driving rock chords, slow doomy progressions and whimsical, folksy melodies – beautifully-melodic discords neatly suspended in deliberately chaotic arrangements, if that makes any sense. The elegiac ‘We Are the Widows’ gives way to the manically angry ‘Trot Out the Dead’, ending in an explosion just in time for the eerily-haunting, prophetic female half-whispers of ‘Famine’s Lamp’; or the microcosm of this entire exploration contained within the instrumental ‘Election Day’. You find influences of classic heavy metal on here (the Hammond organs have some very deep purple shades to them, one might say), as well as doom metal, progressive metal, US power metal and classic hardish rock (think the Bob Seger System’s Ramblin’ Gamblin’ Man), but on the whole the closest analogue I can think to draw here is mid-career Skyclad (and not just because of the Wayward Sons-reminiscent cover art, either!). The occasionally folksy rhythms combined with the tightly-rhymed, literate and often brilliant songwriting call the work of Martin Walkyier with that band much to mind.

Given the above description, perhaps one might be tempted to draw the conclusion that these guys are pretentious, experimental proggy artistes who make their music complex and eclectic just for the hell of it, but that also doesn’t really capture what they are doing at all. There is no lead-guitar noodling going on here, for one thing, but rather plenty of good, catchy heavy metal riffing befitting a metal band with ‘Hammer’ in the name: the neoclassical title track ‘The Locust Years’, the catchy ‘Chastity Rides’ and the opening of the martial ‘War Anthem’. It’s far more straightforward than it might appear.

For the most part, it is all too easy to get swept away in the tide of well-choreographed time signature shifts and the depth of the eclectic-yet-consistent and well-executed instrumentation. The lengthy, quiescent piano interludes change over naturally, almost stealthily into the more proggy sections. One can tell that the instrumentalists were absolutely having fun with this album (particularly on tracks like ‘Election Day’), given the way they bounce leads off of each other and just run with them. The vocals (neatly layered and balanced between male and female) often take the place that the guitar solos would on a more traditional metal album, serving as the punchline of a song (as on ‘Chastity Rides’) rather than providing its basic structure. This was an interesting effect, though the harmonies unfortunately don’t provide the kick one might get from a single, high-calibre vocalist.

The lyrical content is surprisingly political and modern for a band so largely given to high-fantasy and mythological themes. Though the band leaves the lyrics suitably vague as to be open to a sizeable range of interpretations, it seems fairly clear that war, religious-fundamentalist manipulation, greed, vanity, hubris, corruption and deception in politics loom very large in the songwriters’ thinking, as well as the bereavement and rage caused by such politics – leading ultimately to an apocalypse, a collapse of civilisation, complete with the Four Horsemen and the bloody writing on the wall, borne on ‘an insect swarm – a million paper wings that whisper “fall”’. It is difficult indeed to divorce the acerbic and pointed songwriting from the Iraq War which was the big issue of 2006, when this album was released. As said before, the songwriting – less a sledgehammer than a surgical scalpel (or a shiv) – is remarkably witty in its counter-rhymes and biting lexical choices.

There are no out-and-out blazers to be heard here, which is regrettable, even if not really surprising. (The closest you get to a blazer, and – give it its due, it does come pretty close to the mark – would be ‘Trot Out the Dead’.) However, there are no real weak-points either: the solid and enthralling musical patterns of The Locust Years lend it a heavy, satisfying consistency, and thus an incredibly high listenability and replay value. This album gets a very high rating from me – this being exactly the sort of music progressive metal bands ought to be playing these days, or at least giving a long, hard and thoughtful listen to.

naverhtrad



...( TrackList )...

1. The Locust Years 7:33
2. We Are The Widows 3:17
3. Trot Out The Dead 4:14
4. Famine's Lamp 5:16
5. Chastity Rides 6:07
6. War Anthem 5:25
7. Election Day 5:39
8. Widow's Wall 7:33
9. Church Of Broken Glass (Bonus Track) 4:15

Track 9 is not listed on the release.



...( Obsada )...

Drums, Arranged By – Chewy
Electric Guitar, Lead Guitar, Acoustic Guitar, Music By, Lyrics By, Arranged By, Producer – John Cobbett
Piano [Acoustic], Electric Piano, Organ [Hammond B3], Backing Vocals, Arranged By – Sigrid Sheie
Vocals, Bass – Jamie Myers
Vocals, Guitar – Mike Scalzi



https://www.youtube.com/watch?v=HRhEurx9N3Y



NIE ZACHOWUJ SIĘ JAK PRAWDZIWY POLSKI KMIOT... POBIERAJĄC UDOSTĘPNIAJ... UDOSTĘPNIAJ TAKŻE PO POBRANIU!


...( Info )...

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-22:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM... 100% Antifascist