...( Opis )...
Na początku 1988 roku Greg Giuffria wraz ze swoim zespołem Giuffria rozpoczął prace nad trzecim albumem, który miał się nazywać Pleasure Palace. Jednak niestety dla fanów Giuffrii (lub "stety" dla fanów House Of Lords) do nagrania tego krążka nigdy nie doszło. Lider grupy zamierzał wydać płytę pod dawnym szyldem, jednak w trakcie przyjęcia z okazji 40 rocznicy istnienia Atlantic Records dochodzi do spotkania Giuffrii z Genem Simmonsem. Poszukujący pierwszego zespołu dla swojej wytwórni Simmons zaproponował wysłuchanie dema. Po jego usłyszeniu Simmons stwierdza, że materiał jest dobry, ale trzeba zmienić wokalistę. Za jego namową David Glen Eisley odchodzi z zespołu, a w jego miejsce dokoptowany zostaje charyzmatyczny wokalista James Christian, mający za sobą występy w LA Rocks i w Arcangel, którego później zarekomenduje Chuck Wright (Quiet Riot, LA Rocks). W momencie podpisania kontraktu zespół tworzyli były klawiszowiec Angel - Greg Giuffria, gitarzysta Lanny Cordola, który grał poprzednio w Giuffrii, były perkusista Fifth Angel - Ken Mary i, co było największą niespodzianką, pozycję gitarzysty basowego obejmuje Chuck Wright. Niespodzianką o tyle większą, że Wright został wyrzucony z Giuffrii podczas trasy promującej debiutancki album grupy. Zespół podpisuje kontrakt z Simmons RCA / BMG stając się pierwszym zespołem w "stajni" basisty KISS. Samą nazwę House Of Lords zapożyczono od "Izby Lordów", stanowiącej część angielskiego parlamentu.

Debiutancki album House Of Lords okazał się dużym sukcesem. Został doceniony zarówno przez fanów jak i krytyków. Nie można mimo wszystko uciec od porównań z Giuffrią. Zespół nie zmienił drastycznie brzmienia, jednak nowy wokalista nadał zespołowi bardziej rockową drapieżność . Do najlepszych piosenek na płycie należą promowana teledyskiem ballada Love Don't Lie, zagrany z bluesowym zacięciem numer I Just Wanna Be Loved, radiowy Jealous Heart, czy świetnie się sprawdzający na koncertach Under Blue Sky. Wkrótce po wydaniu albumu zespół wyrusza na trasę po Stanach z Cheap Trick, by następnie na początku 1989 roku wyruszyć na podbój Wielkiej Brytanii supportując Scorpions.

Przed wydaniem drugiego albumu w zespole dochodzi do przetasowań personalnych.. Wobec nieporozumień na gruncie muzycznym z Gregiem Giuffrią zespół opuszcza Lanny Cordola, a jego miejsce zajmuje Michael Guy (Shark Island). Mimo że to Guy występuje na zdjęciu na okładce albumu, to nie tylko on grał solówki na płycie. Wspomogło go kilku wybitnych gitarzystów takich jak Rick Nielsen (Cheap Trick), Chris Impelliteri, Doug Aldrich (Lion, Hurricane), czy też Mandy Mayer (Krokus, Asia, Cobra).

Drugi album, Sahara, został wydany w 1990 roku i wyprodukowany przez Andy'ego Johnsa. Do chórków zaangażowani zostają Steve Plunkett i Steve Isham (obaj z Autograph), David Glen Eisley (Giuffria), Ron Keel (Keel, Iron Horse), SS Priest i David Dior (obaj z D'Molls) oraz Robin Zander (Cheap Trick). Także ówczesna przyjaciółka Christiana, fińska wokalistka Aina wspomogła HOL wokalnie. Album zawiera więcej partii gitarowych, często kosztem popisów klawiszowych, jednak dalej widać że Giuffria ma dużo do powiedzenia w zespole. HOL nadal pokazuje bluesowy pazur, a jego kwintesencją jest cover Blind Faith Can't Take My Way Home. Sahara jest świetną płytą tym bardziej, że jest to jeden z tych nielicznych krążków, które bardzo zyskują przy kolejnych odsłuchaniach. Także ballada Remember My Name jest doskonałą piosenką, która na antenie MTV osiagnęła spory "airplay" czyli tzw. czas antenowy.

W następstwie wydania płyty grupa wyrusza w trasę z Nelson. Zespół jest jednak rozczarowany pozycją supportu i widownią, na którą się głównie składają bardzo młode niewiasty i przerywa tournee. Wkrótce też grupę opuszczają Ken Mary i Chuck Wright.

Zespół reaktywuje się na nagranie trzeciej płyty, zatytułowanej Demons Down. Nagranie odbywa się w nowej wytwórni Victory założonej przez byłego pracownika Atlantic - Phila Carsona. Do formacji dołączyli basista Sean McNabb (Quiet Riot), prawdziwy "allrounder" Tommy Aldridge (Whitesnake, Ozzy Osbourne, Black Oak Arkansans), oczywiście perkusja i Dennis Chick (V.V.S.I.) na gitarze. Na płycie znajduja sie też podziękowania za współpracę dla takich muzyków jak gitarzyści Danny Jacobs (Signal), Tim Pierce, a w chórkach brali udział David Glen Eisley (Giuffria) i Paul Stanley (KISS). Trzecia płyta jest najbardziej komercyjną płytą zespołu… najwięcej na niej potencjalnych hitów. Niestety rok wydania albumu (1992) był granicznym rokiem prosperity hardrocka, nastały smutne dla tej muzyki czasy grunge, co spowodowało, że płyta nie została zbyt dobrze przyjęta. A szkoda, bo taka semi-ballada What's Forever For to najlepszy numer Lordów. Z kolei rozpędzony Metallic Blue powinien być reklamą Formuły 1. Również "opener" O Father jest wspaniałym rockerem.

Niestety szybko po wydaniu płyty nr 3 zespół się rozpada. Nie podano oficjalnej przyczyny, jednak z całą pewnością można założyć, że duży na to wpływ miała niska sprzedaż albumu. Nie udało się zorganizować także żadnej trasy koncertowej. Wokalista James Christian nagrywa solową płytę Rude Awakening, produkuje albumy grup Rumble Tribe i Anxiety. Także przez jakiś czas był zaangażowany w działalność projektu Manic Eden wraz z Tommym Aldridgem, Rudym Sarzo i Adrianem Vandenbergiem. Mimo wszystko nie był on zadowolony z faktu, że brzmienie zespołu zbyt przypominło Whitesnake, toteż opuścił szeregi grupy.

Po wygaśnięciu w 2000 roku prawa Gene'a Simmonsa do nazwy HOL zespół w oryginalnym składzie rozpoczyna prace na czwartym albumem. Po wielu opóźnieniach ostateczna data wydania albumu The Power And The Myth ustalona zostaje na początek 2004 roku…

...( Info )...
Dyskografia od roku 1988 do 2015 (14 albumów)

...( Dane Techniczne )...
MP3-320kbps