...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Zastanawiam się, jak się znalazłem w obecnej sytuacji. Zamiast słuchać wściekłego grindcore’u albo nakręcać się na nowy krążek Skinless, słowem, zachowywać się jak porządny sierściuch, myślę, jak najlepiej będzie przelać na cyfry emocje. Znalazłem je na nowej płycie Ols w ilości dużo większej, niż na niejednej dyskografii.

Mszarna jest drugim albumem rzeczonego projektu. To pięćdziesiąt minut podzielone na sześć utworów muzyki, którą najlepiej byłoby nazwać neofolkiem. Jeżeli na sam widok słowa „folk” dostałeś spazmów spowodowanych wyobrażeniami jurnej potupanki na akordeon i dwa akordy, to się mylisz. Ols to zupełnie coś innego.

Na początku wspomniałem o emocjach, gdyż to one są sednem tej płyty. Przez cały czas trwania nie znikają ani na chwilę, nie wydają się też słabnąć. I o ile słuchacza oczywiście też w pewien sposób dotykają, to głównie piszę tutaj o uczuciach autorki. Mszarna brzmi jak projekt, w który włożono całe serce, który jest nasiąknięty osobowością muzyka i który na pierwszym miejscu powstał jako dzieło, a dopiero daleko później jako coś do dzielenia się ze światem. Po prostu żyje. To największa jego zaleta. Każdy kolejny utwór ma swój osobny klimat, zależny od poruszanej treści. Zimowa faktycznie jest „zimowa”. To znaczy, jasna, chłodna, w pewien sposób się skrzy, szczególnie na początku. Wiedźmowa posiada trudny do uchwycenia słowem nastrój jednoczesnej mistyki i skrytej radości. Miniona tchnie melancholią a moja ulubiona Roślinna za każdym razem zaskakuje mnie wdzięcznością. Brzmi jak dziękczynna modlitwa, mam nawet wrażenie, że znam oryginalną pieśń, do której nawiązuje. Ale może to być tylko wrażenie spowodowane magią Mszarnej.

Atmosfera ta budowana jest zarówno przez teksty, jak i przez dźwięki. Te pierwsze brzmią bardzo osobiście oraz nowocześnie. Nie ma tu archaizmów, które sugerowałaby większość instrumentarum, nie ma błahych i prostych rymowanek o chwale dla Odyna czy innego Twaroga. Prześwituje z nich współczesny człowiek i umiłowanie natury. Natomiast muzyka opiera się głównie na wokalu. Cudowne, wielogłosowe harmonie tworzą piękny podkład dla fenomenalnego śpiewu prowadzącego. Dodatkowo urozmaicone to jest kapitalnym backgroundem. Flety, fortepiany, gitary, skrzypce, kotły i tak dalej, wszystko użyte z wyczuciem i smakiem. Ani razu nie odczułem poczucia niedosytu dźwięków, ani podczas weselszych, prawie tanecznych części, ani przy spokojniejszych fragmentach. Dodajmy, że za (prawie, z pominięciem gościnnego udziału Zagreusa z Jarun) wszystko odpowiada autorka, Anna Maria Oskierko.

Wychwaliłem Ols już z każdej możliwej strony, niemniej muszę też wypisać kilka uwag. Najpoważniejsza dotyczy schematyczności utworów. Większość bazuje na tym samym szkielecie, i choć klimat znacząco się różni, budowa, szczególnie końcówek, zostaje bardzo podobna. Zakończenia te, jakkolwiek obłędnie by nie brzmiały, są zwykle zbyt długie, co w praktyce oznacza o x za wiele razy powtórzoną sekwencję. W ogóle, mam wrażenie, że motywy są tu zbyt często wykorzystywane, przeciągane. Bazują na prostych melodiach i w pewnym momencie może nie nużą, ale na pewno tracą część czaru. Tylko Ja, Olcha non stop się rozwija i zmienia. Choć w niektórych momentach płyta nawiązuje do swoich wcześniejszych części, to jednak nie można użyć tego jako usprawiedliwienia.

Nie zmienia to jednak faktu, że Mszarna to piękny, magiczny album. Żywy, prawdziwy, oryginalny. Za długi na mój gust, niemniej wciągający. Z rodzaju tych, których wady zauważasz, ale i tak go uwielbiasz. Bardzo doceniam i bardzo polecam.

Kapitan Bajeczny

Any neofolk album is a bold move in it of itself if you ask me. Many musicians dare to try and embody nature and bring it into a format that can properly convey the beauty, tenacity, and the violence of nature to varying degrees of success. I’m the kind of guy that wants a deeply entrancing and rich world to really sink my teeth into with neofolk, and it’s not often an act comes along that I instantly go “holy shit, this is pretty fucking good”. When it came to Ols, I found a sound that I didn’t know I’ve been dying for.

The thing that really makes a good neofolk album to me is the instrumentation. It’s the voiceless flow that truly portrays nature better than any voice could even though a narrator doesn’t typically hurt, it’s important to truly allow the instruments to breathe and enrich the world you’re trying to create. Downfall of Nur is the best example of this off the top of my head, and Ols has made an incredibly strong argument with her upcoming sophomore album, “Mszarna”. The six tracks that make up this very tribal-sounding album and hypnotic overtone are no less than some of the crispiest and deluxe pieces of the style that I’ve seen for the longest time, and Ols knows how to make it an absolutely magical trip through the woods for the entire time. The whole of “Mszarna” is a marvelous trip through a mystical realm of northern woods, beholding the glory of the valleys and the rivers and the trees while all being beautifully directed by a multi-layered set of vocals sung by a very talented woman with a gorgeous voice that’s all but perfect for this type of thing. My only wish is that there were fewer vocals are they tend to go on for minute unbroken and I can understand the chanting aesthetic of it all and by no means are they bad (they’re fucking great!), but I wish Ols would’ve let the instruments speak for themselves more during the run of “Mszarna”. The beginning of the album is absolutely stunning and it’s a shame that we don’t see that instrumentation speak for itself more often as it takes center stage. Regardless, “Mszarna” still brings the two together splendidly well and makes for one hell of an enchanting record from start to finish.

A musician with no ambition can often be seen as an exceedingly bore to listen to. Ols truly pours her heart and soul into her mystical craft to a powerful effect the likes of which we truly don’t get often enough, and it’s something that I didn’t know I needed until I heard it. “Mszarna” is a beautifully crafted album from start to finish, and shows that Ols has started a name for herself that will be synonymous with two words: immersively beautiful.


1. Księżycowa 09:15
2. Zimowa 08:48
3. Wiedźmowa 05:36
4. Roślinna 07:23
5. Ja, olcha 08:39
6. Miniona 09:26


Anna Maria Oskierko - muzyka, teksty, śpiew, instrumenty, produkcja

gościnnie:
Jakub 'Zagreus' Olchawa (Jarun) - gitara (2 i 6)


https://www.youtube.com/watch?v=Idfv3ncxcxw

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM...