...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Cztery lata - cztery płyty... I to jakie! Muzycy Testament na przełomie lat 80-tych i 90-tych rozpieszczali swoich fanów, co rusz wypuszczając na rynek porcję kapitalnej muzyki. Patrząc na obecną niemoc twórcza Erica i spółki aż nie chce się wierzyć... Po dość krótkiej, ale jakże udanej trasie promującej poprzedni album - "Practice What You Preach" Kalifornijczycy ponownie zaszyli się w studiu i zaczęli prace nad nowym materiałem. Ostatni krążek był nieco bardziej melodyjny w porównaniu z dwoma poprzednimi. Nikt się jednak tym zbytnio nie przejął. Od muzyków oczekiwano po prostu kolejnego kopniaka w twarz, a ci te oczekiwania spełnili. W 1990 r. płyta o nazwie "Souls Of Black" trafiła na półki sklepów.

Jeśli chodzi o oprawę graficzna, to ma ona prawo się podobać. Pięć zakapturzonych postaci wyłaniających się z mrocznej otchłani - może niezbyt oryginalne, ale prezentuje się naprawdę dobrze. Sama muzyka jest równie melodyjna co na "Practice What You Preach". Nie zatraciła ona jednak thrashowego ognia. Warto poświęcić tu kilka słów wokaliście. Chuck śpiewa inaczej niż zwykle. Co niektórzy dopatrują się tu próby naśladowania Jamesa Hetfielda - moim zdaniem są to opinie nieco na wyrost. Warto też dodać, że na wyżyny swoich umiejętności wspiął się Alex. Właśnie sola z "Souls Of Black" uważam za najlepsze w jego karierze.

Na płycie znajdziemy dziesięć kompozycji. Wszystkie trzymają równy, bardzo wysoki poziom i absolutnie nie ma mowy o wypełniaczach. Na szczególna uwagę zasługują jednak moim zdaniem cztery utwory. Dość fikuśne intro na akustyku przechodzi w "Face In The Sky" - kawałek szybki i ciężki, jednocześnie pełen melodii i skoczny - jeden z najlepszych na krążku. Czwóreczka, czyli utwór tytułowy zaczyna Greg. Kawałek posiada naprawdę świetny "bujany" klimat. Warto dodać, że nakręcono do niego teledysk przedstawiający zespół grający w jakimś ciemnym zaułku miasta - nic szczególnego. Dziewiątka, czyli "The Legacy" to najlepszy numer na płycie i moim zdaniem najlepsza ballada w historii Testament. Co wyprawia tam Skolnick, tego nie da się OPISać, to trzeba usłyszeć! Jego solo jest po prostu kapitalne. Do tego utworu również nakręcono klip. Animacje komputerowe, jakie tam wykorzystano po latach wywołują uśmiech... Album kończy "Seven Days Of May" - to prawdziwy kopniak w tyłek. Warto tu ponownie zwrócić uwagę na solówkę Alexa - nieco dziwną i zakręconą, ale równie doskonałą.

"Souls Of Black" to świetna płyta. Jest dość melodyjna, ale podobnie jak w przypadku "Practice What You Preach" to wciąż drapieżny testamentowy thrash metal. Album dostaje klasykę i jest to niestety ostatnie dzieło Kalifornijczyków, które zasługuje na taka ocenę.

Venom

"Souls Of Black" jest czwartym albumem legendy thrash metalu Testament. Od debiutu, z płyty na płytę zespół grał coraz lżej, a prasa coraz krytyczniej wypowiadała się o muzyce zespołu."Souls Of Black" uchodzi, obok "Ritual" za najsłabszy krążek w dyskografii Amerykanów. Jedynym jednak powodem, dla którego panuje takie przekonanie, jest rzeczywiście mniej brutalny styl gry. Riffy są bardziej konkretne, sporo z nich łatwo zapada w pamięć. Nie znajdziemy na tym albumie brutalnego thrashu znanego z dwóch pierwszych płyt. Bas Christiana jest słyszalny i często wychodzi na pierwszy plan, a perkusista Clemente gra po prostu swoje - próżno szukać tutaj jakiś ciekawych technicznych patentów w jego grze.
Tym jednak, co przykuwa uwagę jest fenomenalna gra Alexa Skolnicka, a w zasadzie jego solówki. Pomimo, że muzyka jest wolniejsza i delikatniejsza, to dzięki temu Alex mógł w pełni pokazać swoje umiejętności. Każda solówka na tym albumie to techniczny majstersztyk, każda z nich jest inna. Nigdy przedtem i nigdy potem Skolnick nie nagrał tak fenomenalnych solówek. Jako, że Testament pisze najpiękniejsze metalowe ballady i na "Souls Of black" nie zabrakło takowej - "The Legacy" to smutny, piękny numer z porywającym refrenem i przepiękną partią gitary Skolnicka. Płyta ma dosyć "korytarzowe" brzmienie... co wychodzi temu albumowi tylko na dobre! W połączeniu z okładką i stylem gry zespołu nad albumem unosi się dosyć mroczna atmosfera nie znana na poprzednich albumach.

W efekcie otrzymaliśmy dobry, bardzo niedoceniony krążek, może i najsolidniejszy w karierze Testament. Obok "Gateways To Annihilation" Morbid Angel czy "Train Of Thought" Dream Theater jest to jeden z tych albumów, gdzie są naprawdę "odkrywcze" solówki i choćby dlatego warto znać ten album.

Harlequin


1. Beginning Of The End 0:36
2. Face In The Sky 3:53
3. Falling Fast 4:05
4. Souls Of Black 3:22
5. Absence Of Light 3:55
6. Love To Hate 3:40
7. Malpractice 4:43
8. One Man's Fate 4:49
9. The Legacy 5:30
10. Seven Days Of May 4:41


Vocals – Chuck
Guitar – Alex, Eric
Drums – Louie
Bass – Greg

Backing Vocals [Additional] – Bogdan Jablonski, Marc Walters, Steve Quartarola


https://www.youtube.com/watch?v=8YT8XX-640w

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM...