...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Meshuggah to jedna z najbardziej unikatowych kapel, która w swej muzyce łączy death metal z nasyconymi groove'em progresywnymi brzmieniami, tworząc własny muzyczny podgatunek.

Dziewiąty album grupy ukazuje się sześć lat po "The Violent Sleep of Reason" - poprzedniej, nominowanej do nagrody Grammy płycie szwedzkich architektów metalu. Materiał na "Immutable" powstał w Sweetspot Studios w Halmstad, a promował go singel z nagraniem "The Abysmal Eye". To kolejny przykład kolektywnej błyskotliwości Fredrika Thordendala i jego kolegów oraz jedno z najbardziej wyczekiwanych metalowych wydawnictw 2022 roku.


Meshuggah jest dla mnie niemal jak religia. Wierzę w ten zespół, wielbię i mam go cały czas w sercu. Jest to religia pozbawiona krwawych podbojów, chęci posiadania kontroli nad społeczeństwem, dająca wiele radości i mocy. Nie łudzę się przy tym, że jest to układ idealny – bo nawet najlepsza religia ma swoje wady i takie czasami też słyszę w muzyce bohaterów tego tekstu, jednak nie są one w stanie zniszczyć mego uwielbienia. Jak zawsze przy premierach pionierów szeroko pojętego djentu (tak, zdaję sobie sprawę, że nie lubią być łączeni z tym nurtem) moje emocje sięgały zenitu: już 1 kwietnia nowa muzyka rozprzestrzeni się po całym świecie, dzięki Atomic Fire Records, a nazwa płyty to Immutable.

W sytuacji, gdy jeden z założycieli i główny kompozytor Fredrik Thordendal odsunął się od zespołu, cieszę się, że w ogóle mam do czynienia z nową muzyką zespołu. Obawiałem się, że Meshuggah albo się podda, albo zostanie przy koncertowaniu. Dlatego Immutable należy uważać za ważny krok w ich historii, rozpoczynający nową erę. Nad produkcją płyty zasiedli wielcy. W przeszłości zespół znany był z prób produkcji we własnym zakresie, w przypadku nówki nie można mówić o kompromisach. Ścieżki nagrano w szwedzkim Sweetspot Studio pod okiem Rickarda Bengtssona (np. Arch Enemy, Spiritual Beggars) i Staffana Karlssona (np. Nightrage, Grand Magus), a masteringiem zajął się Vlado Meller (np. Korn, The Smashing Pumpkins, Red Hot Chilli Peppers i Celine Dion!). Produkcja miażdży, szczególnie, gdy pozwolić jej porządnie, głośno wybrzmieć. Immutable od pierwszych nut otwierającego CD utworu Broken Cog jest w stanie zatrząść mieszkaniem czy samochodem. Otwieracz wprowadza ciężkim riffem i atmosferyczną zagrywką gitarową w świat Immutable. W ponad godzinnej porcji swej sztuki Meshuggah daje nam ciężki, dynamiczny, ale i atmosferyczny, transowy album. W większości kompozycji znalazło się miejsce na trochę przestrzennych klimatów, ale są tu też te bardziej typowe. Do nich można zaliczyć bez dwóch zdań singlowy The Abysmal Eye, który swą premierą może nie poraził, ale na płycie odnajduje swoje miejsce, a słuchany i oglądany ze stworzoną do niego wizualizacją pokazuje całą swą głebię i moc. Co ciekawe, z drugiej strony pokazuje też, że bez Fredrika zespół, pracujący nadal na znanych łamańcach, pozbawiony jest – nazwijmy to – „utrudniaczy”. Muzyka jest jakby bardziej przyswajalna, nie tak złożona i trudna w odbiorze, jak zwykle bywała u Meshuggi. Mamy tu więc album stworzony w klasycznym, meszugowym stylu, ale na pewno nie szokujący dziwnymi rozwiązaniami i rytmami, które potrafiły w przeszłości zgnieść mózg jak gąbkę i przewrócić na drugą stronę. Równocześnie nie można płycie odmówić siły, schizofrenicznej energii i klasycznej dla Szwedów skuteczności. Możecie mnie teraz potępić, ale nigdy nie byłem wielkim fanem albumu Obzen, bo zabrakło mi na nim dzikości, a Immutable ma w sobie wiele z tego krążka, jest pełen ogłady, równy i z małymi wyjątkami jedzie tym tempem od początku do końca.

Nie mogę też pozbyć się uczucia, że płyta ta powstała z myślą o koncertach. Kto miał okazję zobaczyć Meshuggah na żywo, ten wie co znaczy siła tego zespołu, co robią z głową transowe, bardzo niskie dźwięki, i mam przeczucie, że utwory takie jak Ligature Marks (mój faworyt) czy Kaleidoscope powstały by wałkować odbiorców live jak ciasto na pizzę.

Immutable wzbudził we mnie wiele emocji, nie tylko pozytywnych, ale znaczy to, że nie jest albumem nijakim. Potrzebuję pewnie więcej czasu, by poukładać go sobie w stosunku do reszty dyskografii zespołu. Na dziś chylę czoła, ale nie jestem oczarowany. Chaosphere; Destroy, Erase, Improve; Catch 22 pozostają dla mnie na podium, i czekam na kolejną wizytę Meshuggah w Polsce.

Brzeźnicki

1. Broken Cog
2. The Abysmal Eye
3. Light The Shortening Fus
4. Phantoms
5. Ligature Marks
6. God He Sees In Mirrors
7. They Move Below
8. Kaleidoscope
9. Black Cathedral
10. I Am That Thirst
11. The Faultless
12. Armies Of The Preposterous
13. Past Tense

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM...