...( Info )...

Performer = The Foundations

Origin = London, England

Genre = Soul/Pop

Format = Opus ~128


...( TrackList )...

Baby Now That I've Found You (CD 1) (1998)

The Foundations - Am I groovin' you
The Foundations - Any old time (You're lonely and sad)
The Foundations - A whole new thing
The Foundations - Baby, Now That I've Found You
The Foundations - Back on my feet again
The Foundations - Build me up buttercup
The Foundations - Call me
The Foundations - Come on back to me
The Foundations - Give me love
The Foundations - Harlem shuffle
The Foundations - Hold me just a little while longer
The Foundations - I can take or leave your loving
The Foundations - It's all right
The Foundations - Jerkin' the dog
The Foundations - Love is a five letter word
The Foundations - Mr. Personality Man
The Foundations - New direction
The Foundations - Show me
The Foundations - The writing's on the wall
The Foundations - Tomorrow
The Foundations - (We are) Happy people

Baby Now That I've Found You (CD 2) (1998)

The Foundations - A Penny, Sir
The Foundations - A walk through the trees
The Foundations - Baby, I couldn't see
The Foundations - Born to live, born to die
The Foundations - I can feel it
The Foundations - I'm gonna be a rich man
The Foundations - I need your love (The New Foundations)
The Foundations - In the bad, bad old days (Before you loved me)
The Foundations - In the beginning
The Foundations - Let the heartaches begin
The Foundations - My little chickadee
The Foundations - Solomon grundy
The Foundations - Something for my baby (The New Foundations)
The Foundations - Take a girl like you
The Foundations - Take away the emptiness too
The Foundations - That same old feeling
The Foundations - Till night brought day
The Foundations - Waiting on the shores of nowhere
The Foundations - Where the fire burns
The Foundations - Why did you cry


Build Me Up Buttercup: The Best Of The Foundations (2021)

The Foundations - Am I groovin' you
The Foundations - Any old time (You're lonely and sad)
The Foundations - A whole new thing
The Foundations - Baby, now that I found you
The Foundations - Baby now that I've found you ('89 remix)
The Foundations - Back on my feet again
The Foundations - Born to live, born to die
The Foundations - Build Me Up Buttercup (Mono)
The Foundations - Build Me Up Buttercup (Stereo)
The Foundations - Call me
The Foundations - Come on back to me
The Foundations - Harlem shuffle (Alternate take)
The Foundations - I can take or leave your loving
The Foundations - I'm gonna be a rich man
The Foundations - In the bad, bad old days (Before you loved me)
The Foundations - It's all right
The Foundations - Jerkin' the dog
The Foundations - Let the heartaches begin
The Foundations - Love is alright (The horse) (Live)
The Foundations - Mr. Personality Man
The Foundations - My little chickadee
The Foundations - New direction
The Foundations - People are funny (Live)
The Foundations - Show me
The Foundations - Solomon grundy
The Foundations - Stop her on sight (Live)
The Foundations - Take a girl like you
The Foundations - That same old feeling
The Foundations - Tomorrow (Alternate version)
The Foundations - (We are) Happy people

---------------------------------------------------------------------

The Foundations to brytyjski zespół soulowy (m. 1967-1970). Tłem grupy byli Indianie Zachodni, Biali Brytyjczycy i Sri Lanki. Ich debiutancki singiel „Baby Now That I've Found You” z 1967 r. osiągnął pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii i Kanadzie oraz jedenaste w USA, podczas gdy ich singiel „Build Me Up Buttercup” z 1968 r. osiągnął drugie miejsce w Wielkiej Brytanii i trzecie miejsce w rankingu. US Billboard Hot 100. Grupa była pierwszą wielorasową grupą, która w latach 60. XX wieku zdobyła numer jeden w Wielkiej Brytanii.

The Foundations były jednym z niewielu brytyjskich zespołów, które z powodzeniem naśladowały to, co stało się znane jako Motown Sound. Fundacje podpisały kontrakt z Pye, wówczas jedną z zaledwie czterech dużych brytyjskich firm fonograficznych (pozostałe to EMI, do których należały wytwórnie HMV, Columbia i Parlophone, Decca i Philips, do której należała także Fontana).

Fundacje cieszyły się dużym zainteresowaniem i intrygą ze względu na wielkość i strukturę grupy. W grupie istniała nie tylko zróżnicowana mieszanka etniczna, ale także różnorodność wiekowa i muzyczna. Najstarszy członek grupy, Mike Elliott, miał 38 lat. Najmłodszy był Tim Harris, który w wieku 18 lat ledwo skończył szkołę. Sekcja waltorni z Indii Zachodnich składała się z urodzonego na Jamajce Mike'a Elliotta i Pata Burke'a, obaj saksofoniści, oraz urodzonego w Dominikanie Erica Allandale'a na puzonie. Wszyscy byli bardzo doświadczonymi muzykami, wywodzącymi się z profesjonalnych środowisk jazzowych i rockandrollowych. Mike Elliott grał w różnych zespołach jazzowych i rock and rollowych, w tym Tubby Hayes i Ronnie Scott, The Cabin Boys (prowadzeni przez brata Tommy'ego Steele'a, Colina Hicksa) i innych. Pat Burke, zawodowy muzyk, pochodził z Londyńskiego Konserwatorium Muzycznego. Eric Allandale prowadził na pewnym etapie własny zespół, grał z Edmundo Rosem i był byłym członkiem zespołów Terry Lightfoot i Alex Welsh. Gitarzystą był Alan Warner. Basista Peter Macbeth był byłym nauczycielem. Tony Gomez, klawiszowiec, był byłym urzędnikiem, a Clem Curtis dekoratorem wnętrz i zawodowym bokserem.

Istnieje pewna różnica zdań co do tego, kto był odpowiedzialny za wybór nazwy zespołu, a różne źródła podają nieco inne relacje z ich początków. Jedna wersja jest taka, że ​​pierwotnie nazywali się The Ramong Sound lub The Ramongs i było dwóch głównych wokalistów, Clem Curtis i Raymond Morrison aka Ramong Morrison. Kiedy Raymond przebywał w więzieniu przez sześć miesięcy, przyjaciel zespołu zaproponował mu Arthura Browna, przyszłego rockowo-rockowego Psychedelic.

Fundacje zebrały się w londyńskim Bayswater w styczniu 1967 roku. Ćwiczyli i grali w podziemnym klubie Butterfly Club, który prowadzili. Sami zarządzając klubem, co wieczór grali muzykę, zajmowali się gotowaniem i sprzątaniem. Kładli się do łóżka około 6 lub 7 rano, spali do 16, wstawali i zaczynali od nowa, aby przygotować się do otwarcia o 20. Czasami ledwo zarabiali na opłacenie czynszu, nie mówiąc już o wyżywieniu siebie. Czasami żyli z resztek i kilku kilogramów ryżu.

Biografia na AllMusic stwierdza, że ​​Barry Class był pierwszym, który je odkrył, chociaż inni twierdzą, że był to Ron Fairway.

Kiedy byli na pierwszym miejscu z „Baby, Now That I've Found You”, Fairway skomentował Melody Maker, że większość kierownictwa wycofałaby ich z „darmowych terminów”, które były zarezerwowane od jakiegoś czasu. Wyraził wszystkim wdzięczność za wsparcie i powiedział, że wypełnią każde podpisane zobowiązanie.

Niedługo po tym, jak „Baby, Now That I've I've Found You” stał się hitem, historyk rocka Roger Dopson opisuje to, co nastąpiło później jako „walkę za kulisami”, w której Fairway został „wypchnięty”, a jego partner, Barry Class, pozostał jako jedyny kierownik grupy. Fairway później próbował pozwać zespół, twierdząc, że został niesłusznie zwolniony, chociaż zespół powiedział, że zrezygnował z własnej woli. Dopson zauważył również, że Fairway ujawnił również mediom informację o rozpadzie Fundacji, co służyło jedynie utrzymaniu nazwy Fundacji w nagłówkach wiadomości. W dniu, w którym Tony Macaulay przyszedł posłuchać, jak grają, cierpiał na coś, co określił jako najgorszego kaca w swoim życiu. Zespół grał tak głośno, że nie mógł ocenić, jak dobrzy są, ale postanowił dać im szansę. Później skomentował w książce 1000 hitów nr 1 w Wielkiej Brytanii autorstwa Jona Kutnera i Spencera Leigh, że obudził się tego ranka z śmierdzącym bólem głowy, a kiedy dotarł do studia i usłyszał Fundacje, pomyślał, że są dość okropne . Uznał, że winny jest jego kac, więc dał im korzyść z wątpliwości.

Na początku uznali, że postęp jest dość powolny, a jeden z ich saksofonistów, Pat Burke, musiał zrezygnować z zespołu i podjąć inną pracę, gdy przechodzili przez trudny okres. Dołączył do nich ponownie później w 1967 roku.

Zostali zauważeni przez Briana Epsteina, który dodał ich do listy swojej agencji NEMS, ale kontrakt stracił ważność po jego śmierci.

Kiedy „Baby Now That I've Found You” został wydany po raz pierwszy, nigdzie nie poszło. Na szczęście nowo założone BBC Radio 1 BBC starało się unikać jakichkolwiek nagrań odtwarzanych przez pirackie stacje radiowe i spojrzało wstecz na niektóre ostatnie wydania, które pirackie stacje przegapiły. „Kochanie, teraz cię znalazłem” było jednym z nich. Singiel następnie wystartował i do listopada był numerem jeden na brytyjskiej liście singli. Był to idealny czas ze względu na boom soulowy, który miał miejsce w Anglii od 1965 roku, a amerykańskie gwiazdy R&B odwiedzające Wielką Brytanię wzbudziły zainteresowanie i intrygi w Fundacji. Ich drugi singiel wydany w styczniu 1968, „Back on My Feet Again”, nie wypadł tak dobrze, ale dotarł na 18 miejsce w Wielkiej Brytanii i 29 w Kanadzie. Również w styczniu 1968 zostali zaproszeni do nagrania kilku utworów do audycji radiowej Johna Peela. Jednym z utworów, które ułożyli, był cover ? i klasyczny garaż Mysterians „96 Tears”. Tego samego dnia PP Arnold była w studiu z Dusty Springfield i Madeline Bell jako wokalistami wspierającymi.

The Foundations po swoim pierwszym przeboju koncertowali w Stanach Zjednoczonych i zwiedzili 32 stany z Big Brother and the Holding Company, Maxine Brown, Tim Buckley, Solomon Burke, The Byrds, The Crazy World of Arthur Brown i The Fifth Dimension.

Mniej więcej w tym czasie, po wydaniu drugiego singla, między zespołem a kompozytorem/producentem, Tonym Macaulayem, rozwinęły się napięcia. Nie pozwolił im nagrać żadnych własnych piosenek. W jednym z wywiadów organista zespołu, Tony Gomez, powiedział New Musical Express (NME), że on, Peter MacBeth i Eric Allandale mieli kilka pomysłów, które chcieli poskładać. Curtis wspominał później, że Macaulay był problemem. „Tony Macaulay był bardzo utalentowany, ale trudno było się z nim pogodzić. Kiedy poprosiliśmy o nagranie własnego materiału – podobnie jak strony B, nie szukaliśmy strony A – nazwał nas „niewdzięcznymi” i wybiegł pracowni”. Grupa czuła, że ​​Macaulay ograniczył swoje „prawdziwe” brzmienie, przez co wydawali się bardziej zorientowani na pop niż byli. Tony Macaulay wspominał później: „Nigdy nie byłem blisko Fundacji. Nie mogłem ich znieść, a oni mnie nienawidzili! Ale dorobek, który nagraliśmy, był doskonały”.

Trzeci singiel, również wydany w 1968 roku „Any Old Time (You're Lonely and Sad)”, osiągnął 48. miejsce.

Pierwotny wokalista Curtis odszedł w 1968 roku, ponieważ uważał, że kilku członków zespołu podchodziło trochę zbyt łatwo, myśląc, że skoro mają teraz przebój, nie muszą wkładać tyle wysiłku, co wcześniej. Saksofonista Mike Elliott również odszedł w tym czasie i nigdy nie został zastąpiony. Curtis kręcił się w pobliżu i pomógł im przesłuchać zastępcę piosenkarza. Przesłuchali 200 śpiewaków. W artykule NME z 1968 doniesiono, że Curtis podczas wywiadu na festiwalu wspomniał, że próbują go zastąpić Warrena Davisa. Powiedział, że nie opuści zespołu, dopóki nie znajdą zastępcy. Zaprzyjaźnił się z Sammym Davisem Jr. i został zachęcony do spróbowania szczęścia w Stanach Zjednoczonych. Przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby rozpocząć karierę solową w klubach, zachęcany przez Wilsona Picketta i Sama & Dave'a, grając w Las Vegas z The Righteous Brothers. Jego udanym następcą był Colin Young.

Z Youngiem zespół miał jeszcze dwa wielkie hity; „Build Me Up Buttercup”, który był ich trzecim hitem w styczniu 1968 roku i „In the Bad Bad Old Days (Before You Loved Me)”, który był hitem w kwietniu 1969 roku i dotarł na 23. miejsce w Kanadzie 5 maja. rok.

U szczytu popularności zarząd Fundacji negocjował z brytyjską firmą telewizyjną serial telewizyjny, w którym wystąpiliby członkowie zespołu. Odrzucili szereg ofert pojawienia się w filmach z powodu nieodpowiedniego scenariusza.

Basista Peter Macbeth opuścił zespół w 1969, aby dołączyć do grupy Bubastis wraz z Bernie Living i został zastąpiony przez Steve'a Binghama.

Po udanej serii przebojów, Foundations zerwali ze swoim managementem i sponsorowaną przez Billa Grahama trasą koncertową, aby wesprzeć The Temptations w nowo otwartym klubie Copacabana. Skończyło się to katastrofą i zespół wrócił do Wielkiej Brytanii w przygnębieniu. Wcześniej ogłoszono w ulotce reklamowej na początku grudnia 1969, że zespół zerwał ze swoim menedżerem Barry Class, w tygodniu, w którym odchodzili z Barry Class, do zespołu dołączył inny basista Tony Collinge. Jim Dawson, który był wcześniej ich agentem, i Mike Dolan przejęli sprawy grupy. Ostatnie przeboje grupy to „Born to Live, Born to Die”, napisane przez Erica Allandale i Tony'ego Gomeza. i "My Little Chickadee", jedyny hit w USA, który ledwo znalazł się na gorącej setce. Inny członek dołączył do zespołu w 1970 roku. Paul Lockey, który był z Robertem Plantem w Band of Joy, dołączył jako ich gitarzysta basowy.

"My Little Chickadee" okazała się ostatnim hitem zespołu. Pomimo wydania „Take a Girl Like You”, tytułowej piosenki do filmu Olivera Reeda i Hayley Mills oraz ciężkiej bluesowo-rockowej piosenki „I'm Gonna Be a Rich Man”, zespół rozpadł się pod koniec 1970 roku.

Ostatnią płytą wydaną na początku lat 70. jako „The Foundations” był singiel „Stoney Ground” b/w „I'll Give You Love” MCA MCA 5075 1971. W połowie i późnych latach 70. wydano jeszcze dwa single jako „The Foundations”.

Kiedy Curtis wrócił do Wielkiej Brytanii, utworzył nową wersję grupy z niewielkim sukcesem, mimo że wydał kilka singli, ale później miał lukratywne zaklęcie w kręgu nostalgii lat 60. Zreformowani członkowie to John Springate, Derek „Del” Watson, Paul Wilmot (wszyscy członkowie zespołu Elegy) i Roy Carter, który później dołączył do Heatwave.

Również w latach 70. miała miejsce próba współpracy dwóch byłych członków Fundacji. Puzonista Original Foundations, Eric Allandale, próbował współpracować z oryginalnym perkusistą Foundations, Timem Harrisem.

W połowie lat 70., kiedy Clem Curtis i Foundations byli w trasie, był też inny skład Foundations, który prowadził Colin Young, który koncertował w tym samym czasie i grał w zasadzie ten sam materiał. Doprowadziło to w końcu do wszczęcia postępowania sądowego, w wyniku którego Curtis mógł wystawić swoją grupę na rachunek Fundacji lub Clem Curtis & the Foundations. Youngowi pozwolono reklamować się jako „The New Foundations” lub „Colin Young & the New Foundations”.

Również w połowie lat 70. Young i jego grupa The New Foundations wydali na Pye samotny singiel „Something for My Baby” / „I Need Your Love”. W końcu pod koniec lat 70. jako Foundations ukazały się jeszcze dwa single. Były to „Gdzie byłeś, gdy potrzebowałem twojej miłości” / „Kochaj mnie miło i łatwo” oraz „Bliżej cię kochać” / „Zmień moje życie” na etykietach Summit i Psycho. W nich Curtis był głównym wokalistą.

Różne źródła błędnie podają, że na początku lat 70. istniał angielski skład, który nie miał nic lub niewiele wspólnego z oryginalnymi Fundacjami. Jednak Curtis kieruje nowym składem Foundations od czasu powrotu do Wielkiej Brytanii i ponownego utworzenia grupy na początku lat 70-tych.

W 1999 roku powstał inny skład, w skład którego wchodzili: Young (wokal), Alan Warner (gitara), Steve Bingham (bas), Gary Moberly (instrumenty klawiszowe), Tony Laidlaw (saksofon) i Sam Kelly, a następnie Steve Dixon (perkusja). Ta wersja grupy została ponownie uformowana ze względu na popularność filmu Jest coś o Mary i zainteresowanie powstałe w wyniku pojawienia się w filmie przeboju „Build Me Up Buttercup” z 1968 roku. Jakiś czas później Young opuścił tę wersję grupy i został zastąpiony przez Hue Montgomery (aka Hugh Montgomery). Dave Stevens 1986.. 2000 Klawiatury.

Clem Curtis zmarł 27 marca 2017 roku w wieku 76 lat na raka płuc.