...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


Włączając ten krążek i zamykając oczy można się poczuć, jakbyśmy byli nie w kraju nad Wisłą lecz gdzieś na dalekiej pustyni. Jednakże już po momencie dochodzi do nas myśl – Zaraz! Coś tu nie gra… Albo wręcz przeciwnie, gra doskonale! Polski Piach nadal bowiem mocno eksploruje bluesowe tradycje ale łącząc je z muzycznym eksperymentem i improwizacją, nadaje tym dźwiękom dużej dozy uniwersalizmu.

Obecnie trio tworzą gitarzysta Patryk Zakrocki, grający na klarnecie basowym Piotr Mełech oraz Piotr Domagalski na basetli. Wydawać by się mogło, że w tak okrojonym składzie muzyka zespołu charakteryzować będzie się głównie minimalizmem. Nic bardziej mylnego. Oczywiście całość jest bardzo oszczędna w swej formie ale na pewno nie w treści. Dziesięć kompozycji zawartych na albumie cee bogactwo dźwięków, doskonałe zgranie muzyków i oryginalna atmosfera. Trzonem są tu bluesowe, nieco transowe zagrywki, które obudowane są partiami pozostałych instrumentów co daje bardzo ciekawy i wyrazisty efekt. Jest w tych utworach coś zarówno kameralnego jak i na swój sposób przebojowego. Ta muzyka sączy się leniwie z głośników, wprowadzając słuchacza w nastrój spokoju i skupienia.

Niby nic się nie dzieje ale zanurzając się w dźwięki naprawdę łatwo dać się im ponieść. Jeśli więc muzycy wybrali się w podróż z południa (tak nazywał się debiutancki album) na północ, to jest to podróż naprawdę bardzo udana.

Całości uroku dodaje również piękna oprawa graficzna autorstwa Basi Żach. W połączeniu z muzyką Polskiego Piachu otrzymujemy bardzo udany i kompletny album zdecydowanie warty uwagi.

Wojciech Żurek

Pamiętam, że w czasach dziecięcych – może wskutek różnych uprzedzeń ery dyskotek i new romantic – uważałem bluesa za jakiś archaiczny i nikomu niepotrzebny gatunek. Aż starsi mi zwrócili uwagę, że oparta na bluesie jest muzyka wszystkich tych metalowych zespołów, których wtedy słuchałem (a koledzy słuchają dalej). I kiedy poznałem mit Roberta Johnsona, zacząłem to nawet układać sobie w logiczną całość. Jeszcze później okazało się, że nawet dziecięca fascynacja, czyli Depeche Mode, zaczęli grać bluesa. Dlatego blisko mi do jednego z medialnych cytatów zapowiadających płytę Polskiego Piachu – że tak mogłaby brzmieć akustyczna wersja Delta Machine DM. Blues to droga raczej jednokierunkowa – zauważyłem, że się do niego dorasta, ale się nie wyrasta. Choć w wydaniu formacji założonej przez Patryka Zakrockiego mamy zasadniczo już dwa kierunki: Południe ma poprzednim albumie sprzed dwóch lat (to już?) i teraz Północ.

Południe było podróżą do afrykańskiej kolebki bluesa. Fajnym pomysłem – także dla samych wykonawców, w tym Zakrockiego, który po latach kojarzenia w pierwszej kolejności ze skrzypcami wrócił do gitary. I, jak wtedy sądziłem, pomysłem dość jednorazowym. Tu znów się myliłem – podobnie jak z tym bluesem. No bo od dziś jest też Północ. Wycieczka w rejony dużo nam bliższe. Prawie już obchód dzielnicy. W składzie lekko tylko ograniczonym – prócz Zakrockiego mamy tu dalej Piotra Mełecha na klarnecie basowym, a do tego Piotra Domagalskiego na basetli. Ogólna formuła okrzepła, a w tej wersji nawet się brzmieniowo uatrakcyjniła. Gonić pustynnego bluesa można z pewnym dystansem – i taki też dystans, a może bardziej stylizację czuło się w Południu – tymczasem zupełnie inną sprawą jest wyczuwanie bluesa w muzyce własnych źródeł. Na luzie, bo to nie wyprawa badawcza. I ze wspólnym dla obu odsłon przedsięwzięcia wyczuciem transowej monotonii bluesowej estetyki.

Co nowego daje Północ? Więcej cienia, obecnego tu dzięki obniżeniu tonalnego środka ciężkości. Zamiast szukać inspiracji daleko, powiedziałbym, że punktem wyjścia dla Polskiego Piachu mogły być poczynania polskich klarnecistów – a najmocniej to, co robi Bastarda Trio. Bo choć to muzyka zupełnie inna, to pewien mrok, posępność – podobne. I wynikające zapewne z geograficznego położenia. Basetla Domagalskiego (który powoli robi specjalizację w dziedzinie charakterystycznych brzmień basowych – że przypomnę kontrabasową bałałajkę, na której grał ostatnio znów w triu Maseckiego) jest pod tym względem, hm, gejmczendżerem. Mam wrażenie, że dzięki niej inaczej odbiera się zarówno gitarę, jak i partie klarnetowe Mełecha. Brzmienie basetli stanowi idealny klej dla całej struktury, wiążąc ze sobą dwa pozostałe głosy. A że słucha się tego dobrze, to pewnie najmniejsze zdziwienie. Nie na darmo na okładce płyty czytamy, że blues jest jak lekarstwo, choć nie jak środek przeciwbólowy, bo nie uwalnia od bólu, tylko umożliwia radzenie sobie z nim. Patryk Zakrocki od lat ma lekkie odchylenie medyczne. Pamiętamy jego Gabinet Masażu Ucha Wewnętrznego – muzyka Zakrockiego zazwyczaj miała przyjemny, kojący charakter. Tu dodatkowo ma wyczucie opowieści – w jej tempie, nastroju, dynamice, a wreszcie – długości.

Bartek Chaciński

(...) '...płytę trzeba mieć, bo to ewenement. Lech Janerka śpiewa do dziś na koncertach: „wyobraź sobie, że zawsze masz czas” – jeśli takie wyobrażenie przychodzi komuś z trudem, to Południe oferuje pomoc'.
Maciej Geming, Ze Słuchu


1. Północ
2. Wisielec
3. Gwiazda
4. Fortuna
5. Kłopoty
6. Głupiec
7. Nieznany
8. Pogrzebowy
9. Księżyc
10. Kochankowie


Patryk 'Wydmo' Zakrocki - Small acoustic and electric guitars, stompbox, creative vision and general dogsbody
Piotr 'Wydmo' Mełech - Bass Clarinet
Piotr 'Wydmo' Domagalski - folk basolia


https://www.youtube.com/watch?v=fAyc-LQv064

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

START WIECZOREM...