...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


W latach osiemdziesiątych zespół Deuter nagrał utwór „Nie ma ciszy w bloku” – próbę przeniesienia na rodzimy grunt hiphopowych klimatów. Nanga też próbuje sił w tym gatunku i – podobnie jak zespół Pawła „Kelnera” Rozwadowskiego – ma nieortodoksyjne i nieoczywiste podejście do niego.

Nanga – nowa nazwa na polskiej scenie muzycznej, ale kryją się za nią dwójka wyjadaczy: Marcin Dzierżanowski i Filip Różański – znani z działalności w Lao Che. Zresztą na płycie pojawiają się również gościnnie Mariusz Denst i Spięty. Ale odkryciem „Ciszy w bloku” jest Magda Dubrowska – z projektu Gang Śródmieście – odpowiadająca za partie wokalne i teksty.

Lao Che był (mam nadzieję, że jeszcze będzie…) zespołem poszukującym, zmuszającym słuchacza do myślenia i podobnie jest z Nangą. Sporo tutaj inteligentnej żonglerki stylami, muzycznych odniesień do znanych i lubianych utworów (od Marley’a po Bajm). Intryguje również warstwa tekstowa „Ciszy w bloku” – bliska zwłaszcza pokoleniom, które pamiętają przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych minionego wieku (kto miał Hitachi na raty?). Ale tekstów o współczesnych problemach też nie brakuje…

Płyta, która nie ma wiele wspólnego z rockiem, ale która może także spodobać się rockowym fanom. Dla mnie – jedna z polskich kandydatek do płyty roku 2020.

10/10 Robert Dłucik

Od razu trzeba wyjaśnić, że jeżeli ktoś szuka w tych utworach namiastki legendarnego Lao Che, ten będzie zawiedziony. To odrębne pomysły, które oprócz wrażliwości i umiejętności budowania napięcia w niuansach, tworzą zupełnie odrębny byt.

Od strony muzycznej, każda piosenka jest na pozór topornie ciosana, i z każdej wyłania się eklektyczne spojrzenie na muzykę przez pryzmat dużej porcji elektroniki. Samplery tworzą puls tego albumu. W kawałku „dziki zachód” wtłoczono nawet fragment „Nie ma wody na pustyni”, z wykrzyczanym w tle refrenem Spiętego. Dalej też jest ciekawie, bo obok jasnego reggae z przytłaczającym tekstem, dostajemy mocniej zaprezentowane rytmy z okolic zimnej fali i techno (parawanizm”). Znajdziemy też zimny rap, z bitami stroniącymi od brudnej alternatywy („profet”). A przecież mamy też bardziej malowniczy, trochę jazzujący pop ze smutnym namaszczeniem Barbary Wrońskiej. Jak tu jej nie kochać!

Żadna z tych małych form artystycznych nie miałaby racji bytu bez obezwładniających tekstów. To one tworzą klimat tych utworów. Tym bardziej, że ich przekaz nie jest wesoły. Apokaliptyczna wizja odbija się echem już w pierwszym kawałku „profet”, a dalej jest równie mocno. Niektóre z nich zderzają się z dzisiejszą trudną, a może nawet dla niektórych trupią rzeczywistością. Niektóre OPISowe historie wydają się może śmieszne, bo w sposób dosłowny odnoszą się do tego, co widzimy na co dzień, niemniej ich wydźwięk jest przejmujący i uderza po prostu w sedno. To takie opowieści, które są tu i teraz, a w rapowo-śpiewnym wykonaniu Magdy dostają jeszcze czytelniejszego przekazu. Publicystyczne teksty niewątpliwie podnoszą jakość tego wydarzenia.

Pewnie nie dla każdego łatwa będzie do zaakceptowania sugestywność tego projektu, ale trzeba przyznać, że wyjątkowy sposób myślenia artystów spoił się w świeżą, a przy tym wnikliwą całość. Czasem zaboli, ale taka bywa dzisiejsza egzystencja w chorym od ideologicznych narośli otoczeniu. Z charyzmą, ideą i należytym muzycznym zestawieniem wielu pomysłów zrodziło się nowe zjawisko o nazwie Nanga. Obyśmy doczekali się kontynuacji „Ciszy w bloku”, no chyba, że dalej nie ma już nic…

Łukasz Dębowski

https://www.youtube.com/watch?v=BkkMfB3qJEY


1. Profet
2. Szakira
3. Dziki zachód
4. Parawanizm
5. Smutne lato
6. Jak dinozaury
7. Zanim
8. To nic
9. Ludzie rowery
10. Steinway


https://www.youtube.com/watch?v=4_AlP_--sYk

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

START WIECZOREM...