Adam Maurizio (1862 – 1941) urodził się w Krakowie. Był synem szwajcarskiego emigranta, Parysa Maurizio, który osiadł w tym mieście na stałe i założył popularną w owym czasie cukiernię (obecnie „Redolfi”). Adam kształcił się początkowo w rodzinnym mieście, przejawiając duże zainteresowanie naukami przyrodniczymi. Już we wczesnej młodości zajął się polityką – był znanym działaczem socjalistycznym w Krakowie. Dwukrotnie aresztowany, skazany został na 4 miesiące więzienia i wydalenie z granic Austrii. W tej sytuacji udał się do Szwajcarii i tam kontynuował naukę na uczelniach w Zurychu, Genewie i Bernie.
W 1907 roku objął katedrę botaniki na Politechnice Lwowskiej, gdzie pracował do 1923 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Niedługo jednak pozostawał „w stanie spoczynku”, gdyż w 1927 roku został profesorem na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1935 roku wrócił do Szwajcarii i tam mieszkał do końca życia. Adam Maurizio uznawany jest za jednego z twórców nowoczesnej bromatologii – nauki zajmującej się badaniem żywności. Stworzył od podstaw jedną z jej gałęzi – historię pożywienia. Opublikował na ten temat ponad 100 artykułów i 21 większych prac w postaci książkowej. Jedną z najważniejszych, wręcz fundamentalnych jest ta publikacja. Obejmuje ona zagadnienia pożywienia roślinnego od czasów starożytnych po współczesne autorowi.

„Pożywienie roślinne” to jedna z moich ulubionych książek, która zainspirowała mnie do głębszych badań nad dzikimi roślinami jadalnymi. To jedno z największych dzieł w historii nauki o pożywieniu, w którym autor zadziwia nas swoją erudycją. Około połowy książki autor poświęcił roślinom dziko rosnącym, ale druga połowa tego wielkiego dzieła to głównie rozważania nad historią chleba.

dr hab. Łukasz Łuczaj, autor „Dzikiej kuchni”