...( Info )...
Mechanical Animals
Wykonawca albumu studyjnego
Marilyn Manson
Wydany
15 września 1998

Gatunek
rock industrialny
rock alternatywny
hard rock

Długość
62:38

Wydawnictwo
Nothing Records[1]

Producent
Marilyn Manson, Michael Beinhorn, Sean Beavan
...( Opis )...
Mechanical Animals – trzeci album studyjny wydany przez grupę Marilyn Manson. Wydano cztery single promujące ten album: "The Dope Show", "Rock is Dead", "I Don’t Like the Drugs (But the Drugs Like Me)" i "Coma White". Mechanical Animals charakteryzuje zupełnie inny styl niż poprzednie płyty. Jest to spowodowane między innymi rezygnacją Trenta Reznora z produkcji tego albumu. Płyta odniosła ogromny sukces komercyjny; zadebiutowała na pierwszym miejscu listy przebojów w Stanach Zjednoczonych (Billboard 200) i na ósmym w Wielkiej Brytanii (UK Albums Chart), a także uzyskała status platynowej płyty.

Według danych z kwietnia 2002 album sprzedał się w nakładzie 1,237,008 egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych[8].

W utworze "I Don’t Like the Drugs (But the Drugs Like Me)" na gitarze gra Dave Navarro, były gitarzysta Red Hot Chili Peppers. Kompozycją utworu "The Dope Show" zajął się głównie Twiggy Ramirez, który gra na wszystkich instrumentach, oprócz bębna. Twierdzi, że skomponowanie utworu zajęło mu około piętnastu minut.

Mechanical Animals jest drugim albumem z trylogii. Pierwszym jest Antichrist Superstar a trzecim Holy Wood.
...( Obsada )...
Byli członkowie zespołu

Zsa Zsa Speck – instrumenty klawiszowe (1989)
Olivia Newton Bundy – gitara basowa (1989–1990)
Daisy Berkowitz – gitara (1989–1996)
Madonna Wayne Gacy – instrumenty klawiszowe, programowanie (1989–2007)
Gidget Gein (zmarły) – gitara basowa (1990–1993)
Sara Lee Lucas – perkusja (1991–1995)
Ginger Fish – perkusja (1995–2011)
Zim Zum – gitara (1996–1998)
John 5 – gitara (1998–2004)
Tim Sköld – gitara, instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (2005–2008), gitara basowa, wokal wspierający (2002–2005)
Chris Vrenna – instrumenty klawiszowe, programowanie (2007–2011)
Fred Sablan – gitara basowa (2010–2014)
Gil Sharone – perkusja (2014–2019)

Byli muzycy koncertowi

Chris Vrenna – perkusja (2004–2005)
Mark Chaussee – gitara, gitara basowa (2004–2005)
Rob Holliday – gitara basowa, wokal wspierający (2007–2008), gitara, wokal wspierający (2008)
Wes Borland – gitara (2008–2009)
Andy Gerold – gitara basowa, gitara (2009–2010)
Jason Sutter – perkusja (2012–2014)
Spencer Rollins – instrumenty klawiszowe, gitara (2013)
Daniel Fox – bębny, keyboard (2015-2017)
Twiggy Ramirez – gitara, gitara basowa (1993–2002, 2008, 2009-2017)

Obecny skład zespołu

Marilyn Manson – wokal prowadzący, gitara, saksofon (od 1989)
Paul Wiley – gitara, (od 2014)
Tyler Bates – gitara (2014–2015, od 2016)
Juan Alderete – gitara basowa (od 2017)
...( Opis )...
września 1998, Marilyn Manson wydał Mechanical Animals, album, na który duży wpływ miał David Bowie. Interscope promował album na szeroką skalę, włączając w to olbrzymi billboard, na Times Square, z Mansonem jako androidalną istotą pozaziemską, oraz ciągłe reklamy w MTV i innych stacjach, promujące album i singiel „The Dope Show”; pchnięty przez sukces Antichrist Superstar i nacisk ze strony prasy, album debiutował jako numer jeden spośród 200 albumów na liście Billboardu. Zespół przedstawił na tym albumie swój nowy wizerunek; odsuwając na bok ponurość i mroczny gotyk poprzedniej płyty na rzecz bardziej skrytej makabryczności.

Marilyn Manson był wtedy glamrockowym zespołem, zapożyczającym swoją prezencję w dużej mierze od Bowiego oraz od Roxy Music i ich czasów. W tamtym czasie, kapela na stałe przeniosła się do Los Angeles, a Zim Zum został zastąpiony przez glamrockowego gitarzystę Johna Lowery, który dołączył do zespołu jako John 5. Po krótkiej trasie promocyjnej, zespół wyruszył w światową trasę Rock Is Dead z supportem Hole i Monster Magnet. Trasa okazała się pechowa: 1 marca 1999, trzy zespoły zagrały pierwszy koncert w Spokane w stanie Waszyngton; około 14 marca, Hole opuścił trasę, a Manson złamał kostkę, co wymusiło odwołanie kilku koncertów. Jack Off Jill i Nashville Pussy zostały poproszone o support w pozostałych koncertach.

Niecałe trzy tygodnie po zakończeniu się trasy, dwaj studentci (Eric Harris i Dylan Klebold), w Columbine High School w Littleton w stanie Kolorado, zabili trzynaście osób, po czym popełnili samobójstwo; początkowo media określiły ich jako fanów „brutalnej” muzyki i gier wideo. 28 kwietnia, z szacunku do ofiar, Marilyn Manson odwołał pozostałe koncerty trasy Rock Is Dead i nie występował w Denver, aż do Ozzfest w 2001. Piosenka Mansona, „The Nobodies”, była bezpośrednio zainspirowana strzelaniną.
Holy Wood (2000–2001)

 Osobny artykuł: Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death).

Przez resztę roku 1999 i dużą część 2000 nastąpił okres względnej ciszy o Marilyn Manson. Grupa spędziła ponad rok na spokojnym pisaniu i nagrywaniu w studiu w Dolinie Śmierci, tylko jeden singiel „Astonishing Panorama of the Endtimes” – wyciągnięty z czasów Antichrist Superstar – ukazał się w tamtym czasie. Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) został wydany 14 listopada 2000. Powracając do mroczniejszego, bardziej wewnętrznego brzmienia Antichrist Superstar, większość tekstów albumu została napisana w reakcji na masakrę w Columbine. Pomimo bardzo zdecydowanego uznania, Holy Wood był najsłabiej sprzedającym się albumem. Określany przez zespół jako trzecia część trylogii rozpoczęta albumem Antichrist Superstar i kontynuowana Mechanical Animals, jego dominującym motywem jest badanie relacji pomiędzy śmiercią i sławą w amerykańskiej kulturze; teksty i oprawa graficzna zawierają wiele odniesień do Johna F. Kennedy’ego i Lee Harveya Oswalda, Johna Lennona i Marka Davida Chapmana, a nawet do Abrahama Lincolna i Johna Wilkesa Bootha. Światowa trasa The Guns, God and Government poszerzona o badanie oczarowania Ameryki przez przemoc, i logo trasy – karabin i pistolety ustawione tak by przypominać Chrześcijański krzyż – Manson nie miał zamiaru ukrywać co było źródłem tych fascynacji.

16 maja 2001, na oficjalnej stronie Marilyn Manson zostało ogłoszone, że Manson zaplanował cytować Biblię na swoim następnym koncercie, by „przebić” swoje brutalne teksty, „będziemy więc mogli przyjrzeć się zaletom wspaniałych chrześcijańskich historii o chorobach, morderstwach, cudzołóstwie, samobójstwach i ofiarach z dzieci. Jak dla mnie zapowiada się niezłe widowisko”[15]. 21 czerwca 2001, Manson rzeczywiście odczytał Biblię na scenie w Denver, w stanie Kolorado. Zaprezentował fragmenty takie jak m.in. Księga Kapłańska 20:9 („Ktokolwiek złorzeczy swemu ojcu albo matce musi ponieść śmierć”) i Księga Psalmów 137:9 („Błogosławiony, który pochwyci i roztrzaska twoje niemowlęta o skałę”)[16].
The Golden Age of Grotesque (2002–2004)

 Osobny artykuł: The Golden Age of Grotesque.

Zespół na Ozzfest w 2003

Gdy „tryptyk” poprzednich trzech albumów był zakończony, Marilyn Manson mógł rozpocząć świeży projekt. W 2002, Jonathan Davis z Korna zaprosił Marilyna Mansona do studia aby nagrać partie wokalne do, napisanej przez niego, piosenki zatytułowanej „Redeemer”. Utwór, wyprodukowany przez Davisa i Richarda Gibbsa, był następnie wydany na Queen of the Damned OST. Po poszukiwaniach inspiracji w schyłku ery Swingu w latach 20., zespół nagrał album The Golden Age of Grotesque, który został wydany 13 maja 2003.

Unikając głębokich tekstów oraz rozległej symboliki i ukrytych znaczeń z Holy Wood, nowy album był względnie bezpośredni; w większej przenośni, Manson porównuje swoją własną, często krytykowaną, muzykę do sztuki zdegenerowanej, zakazanej przez nazistowski reżim. Nowy członek Tim Skold, zastępujący Twiggy’ego Ramireza, nadał nowy wymiar brzmieniu zespołu; wniósł ciężki industrialny rytm, który wziął z KMFDM, lepiej czy gorzej – Albumowi The Golden Age of Grotesque często zarzucano, że jest zapożyczony z KMFDM i brak mu oryginalności, z której Marilyn Manson stał się znany. Album jednak sobie radził, debiutował jako numer jeden na listach najlepszych albumów, i sprzedał się liczbą 118 000 płyt w pierwszym tygodniu od wydania, w samych Stanach Zjednoczonych.

Nowe wydawnictwo powstało głównie w trio John 5, Marilyn Manson oraz Tim Skold, choć największy udział w pisaniu muzyki na The Golden Age of Grotesque miał John 5, który poza zaangażowaniem w proces tworzenia większości materiału albumu, samodzielnie skomponował utwory „♠” oraz „The Bright Young Things”.

Na kolejnej światowej trasie koncertowej, Grotesk Burlesk, nastąpiło poszerzenie motywu, zainspirowanego Republiką Weimarską, o dodanie elementów niemieckiego kabaretu do wystąpień zespołu. Starannie przygotowana, przez Gottfrieda Helnweina, oprawa graficzna pojawiła się jako dekoracja sceny zespołu, a jego członkowie zaczęli pokazywać się na scenie i poza nią, jak supergwiazdy, w garniturach od projektantów mody.
Lest We Forget (2004–2005)

 Osobny artykuł: Lest We Forget: The Best Of.

Lest We Forget: The Best of został wydany 20 września 2004. Przez samego wokalistę był określany jako album „pożegnalny”. Podczas trasy Against All Gods, zaprezentowano szereg najlepszych hitów. Po wydaniu singla „Personal Jesus”, zespół zaliczył kilka promocyjnych występów; na jednym z nich, podczas rozdania nagród Comet w Niemczech, perkusista Ginger Fish spadł z jego podwyższenia na perkusję, uszkadzając czaszkę i łamiąc nadgarstek. Zastąpił go były perkusista Nine Inch Nails, Chris Vrenna; od czasu wyzdrowienia po wypadku Fish nagrywał i występował z nową kapelą, Martyr Plot, zanim znów dołączył do Marilyn Manson.

John 5 również został zastąpiony; Mark Chaussee z Fight został głównym gitarzystą w trasie Against All Gods, był on zastępowany w studio przez Tima Skolda. Chociaż Johny 5 nie okazywał wrogości Marilynowi Mansonowi, to po zapowiedzi swojego odejścia, podczas występu na festiwalu Rock am Ring w 2003, miał miejsce incydent pomiędzy Johnym 5 i Marilynem Mansonem, gdzie Manson umyślnie kopnął gitarzystę. Johny 5 zareagował agresywnie, odrzucając swoją gitarę w połowie piosenki i unosząc pięści na Mansona jak gdyby chciał z nim walczyć, zaraz potem kontynuował jednak grę beż żadnych dalszych wydarzeń. Lest We Forget The Best of uzyskała status złotej płyty w 2005.

Spekulowano na temat tego, że komentarz Mansona jakoby był to „pożegnalny album” może wskazywać na to, że skład Marilyn Manson może nie być już stabilny, oraz że muzycy, którzy nagrali album i występowali na żywo mogą, w przyszłości, się zmienić tak jak to było w przypadku Nine Inch Nails i KMFDM. Album Marilyn Manson z 2007, „Eat Me, Drink Me”, był nagrany głównie przez Mansona i Skolda[17].
Eat Me, Drink Me (2006–2007)

 Osobny artykuł: Eat Me, Drink Me.

Marilyn Manson na żywo w erze Eat Me, Drink Me (2007)

Szósty album studyjny Marilyn Manson, Eat Me, Drink Me, został wydany 5 czerwca 2007, debiutując jako numer 8 w Stanach Zjednoczonych z ponad 88 000 sprzedanych płyt. Wydany w ponad cztery lata po The Golden Age of Grotesque, Eat Me, Drink Me zaznaczył kolejną zmianę w muzycznym stylu, z którego zespół zasłynął. Brzmienie było mieszanką glam rocka w stylu Davida Bowie i gotyckiego rocka w stylu Bauhaus. Album został napisany wyłącznie przez Mansona i Skolda w studio w wynajętym domu. Album jest też pierwszą poważną produkcją Mansona bez Madonny Wayne Gacy (Pogo) jako oficjalnego członka, tym samym wokalista Marilyn Manson został jedynym pierwotnym członkiem zespołu od czasu Portrait of an American Family. Chris Vrenna, który tymczasowo zastąpił, na perkusji, Gingera Fisha podczas trasy Against All Gods, teraz przez jakiś czas zastąpi na trasie Pogo. Marilyn Manson pojechał w trasę promującą album z Slayerem oraz supportem Bleeding Through i na wybranych koncertach z Deadly Apples.

Przez jakiś czas krążyły plotki jakoby Marilyn Manson napisał utwór „Mutilation is The Most Sincere Form of Flattery” jako atak na zespół My Chemical Romance (co później zdementował, mówiąc, że to było skierowane ogólnie do ludzi, którzy próbują go naśladować). Z kolei w innym wywiadzie Manson powiedział „Jestem zakłopotany byciem mną, ponieważ ci ludzie robią naprawdę kiepską, żałosną, płytką wersję tego, co zrobiłem”[18][19]. Gerard Way, wokalista My Chemical Romance, nie skomentował wypowiedzi muzyka. 9 stycznia 2008, Manson napisał na MySpace, że dawny basista Twiggy Ramirez powrócił do zespołu, a Tim Skold go opuścił. Duet zaczął wtedy pracę nad nowym materiałem. Przyszła współpraca z Timem Skoldem nie została wykluczona[20][21].
The High End of Low (2008)

 Osobny artykuł: The High End of Low.

Sesja nagraniowa siódmego albumu studyjnego Marilyn Manson, rozpoczęła się po trasie Rape of the World, która zakończyła się 2 marca 2008.

29 listopada 2007, na The Heirophant, ujawniono, że Marilyn Manson planuje rozpocząć pisanie utworów na ich siódmy album studyjny w styczniu lub lutym (2008). Manson powiedział „po ukazaniu się mojego albumu z najlepszymi hitami (Lest We Forget: The Best of) zrobiłem sobie długą przerwę od muzyki, ponieważ był to okres, w którym nie byłem pewny kim chcę być. Zostawiłem muzykę na jakiś czas, ale to nie jest błąd, który chcę powtórzyć w przyszłości” wspomniał również Kerry’ego Kinga, byłego gitarzystę The Smashing Pumpkins, Jamesa Iha oraz Nicka Zinnera z Yeah Yeah Yeahs jako prawdopodobnych współpracowników[22]. 11 stycznia 2008, w wywiadzie Everyone Will Suffer Now na MansonUSA, Manson powiedział „Czuję jakby teraz zachodziła wielka zmiana. Będzie tak owa. Eat Me, Drink Me otwiera okno i to będzie Huragan Katrina”. Zaplanowano, że nowy singiel z albumu ukaże się początkiem stycznia[23]. Odkąd Manson rozstał się z Timem Skoldem i zjednoczył z Ramirezem, dwójka, razem z Fishem i Vrenną pracują nad albumem w Los Angeles przed zaplanowanym na luty 2009 ogłoszeniem daty trasy koncertowej. W wywiadzie dla Steppin' Out, Manson określił nowy album jako „bezwzględny, bardzo ciężki i bardzo brutalny”[22].

14 sierpnia 2008, na konferencji prasowej w Seulu, w Korei, Manson ogłosił, że były gitarzysta Limp Bizkit, a obecny lider Black Light Burns, Wes Borland dołączył do zespołu, zastępując Roba Hollidaya. Grupa wzięła udział w festiwalu ETP i kontynuowała prace nad nowym albumem. Jednakże Borland opuścił zespół, by trzeci już raz ponownie przyłączyć się do Limp Bizkit. Jak na razie nie wiadomo kto zajmie, za Borlanda, miejsce czołowego gitarzysty[24].

5 października, zespół zagrał specjalny koncert na dorocznym spotkaniu dyrektorów Hot Topic. Występ miał miejsce w hotelu Marriott w Los Angeles[25]. Podczas przyjęcia z okazji rozdania nagród Scream 2008, Manson został podsłuchany gdy porównywał nowy album do Antichrist Superstar, oświadczył również, że album jest „w dużej mierze ukończony” oraz spodziewa się wypuszczenia nowej piosenki jeszcze przed końcem tego roku i ma nadzieję na wydanie albumu w okolicach walentynek[26]. Niedawno, w magazynie Revolver (wyd. luty 2009) ukazał się wywiad z Marilynem Mansonem. Manson pokrótce opowiedział o nowym albumie i ujawnił tytuły dwóch nowych piosenek, „I Wanna Kill You Like They Do in the Movies” oraz „Arma-goddamn-motherfuckin-geddon”. Producent albumu, Sean Beavan, na MySpace wyjawił kolejne dwa tytuły, „15” oraz „Four Rusted Horses”. Manson powiedział w wywiadzie dla Revolvera, „Mam swoją moc z powrotem” i nowy album „naprawdę powala wszystko co wcześniej zrobiliśmy”[27].

W Wigilię, by zdementować krążące plotki, Manson wydał oświadczenie: „Panie i Panowie, chciałbym coś ogłosić. Plotki o tym, że znalazłem 'zastępstwo' za Evan, albo że mam nową dziewczynę, są całkowicie nieprawdziwe. Kończę mój album. Jak również nigdy nie spotkałem się z Ne-Yo. Mogę go zapewnić, że nie chciałby być powiązany z czymś tak paskudnym. Przeżyjcie święta, tak żebym mógł szczęśliwie zniszczyć nowy rok każdemu, kto sądził, że muzyka pozostanie nudna i słodka”[28]. 12 stycznia 2009, tytuł nowej piosenki został ujawniony przez Rudy’ego Coby, współpracownika i przyjaciela Marilyna Mansona. Utwór nazywa się „Devour” i jest pierwszy na nowym albumie.

Zostało ogłoszone, że Marilyn Manson dołączy do Slayera i jako czołowi wykonawcy wystąpią na Rockstar Energy Mayhem Festival 2009. Przy okazji festiwalu prasa wspomniała, że „Manson jest obecnie w studiu, pracując nad swoim siódmym albumem, którego wydanie przez Interscope Records zaplanowane jest na 18 maja 2009”. 2 lutego, Rolling Stone potwierdził, że tytułem nowego albumu jest The High End of Low. Jest on obecnie w fazie miksów, a końcem tego miesiąca zostanie nakręcony teledysk do „I Want to Kill You Like They Do in the Movies”[29].

18 marca 2009, Kerrang! oznajmił, że album będzie zawierał 15 utworów, z czego ostatni będzie nosił tytuł „15”, jak również ujawnił nową piosenkę zatytułowaną „We’re from America”, o której Manson powiedział:

„Sądzę, że wielu ludzi, którzy usłyszą utwór, początkowo pomyślą, że jest tylko polityczny, ale on nie jest tylko taki, opisuję w nim również dużo popieprzonych scenariuszy, przez które przechodzę w moim życiu osobistym. Ktoś mnie zapytał, 'Dlaczego jesteś taki popieprzony?', 'Cóż, Jestem z Ameryki.' Nie znoszę faktu, że tak wielu ludzi spieprzyło ten kraj i że tak wielu ludzi spieprzyło moje życie osobiste, oraz że ja na to pozwoliłem. Czuję się jak Ameryka sama się czuje, ale w żadnym wypadku nie czyni mnie to dbającym o przyrodę, patriotycznym i wolnym rockmanem.” Utwór został udostępniony do pobrania za darmo, wyłącznie na jego oficjalnej stronie 27 marca 2009. Od 7 kwietnia będzie możliwy do kupienia jako cyfrowy singiel.

16 kwietnia 2009, oficjalna strona Marilyn Manson została uaktualniona o etykietę albumu, jak również pełną listę utworów The High End of Low.
Gry

Piosenka formacji „This is the New Shit” wzięła udział w kampanii reklamowej gry Dragon Age: Początek. Utwór „Use Your Fist And Not Your Mouth” znalazł się w ścieżce dźwiękowej Cold Fear. Natomiast kompozycja „Tainted Love” została użyta w trailerze gry Need for Speed: Hot Pursuit z 2010 roku. Z kolei piosenka „Arma-Goddamn-Motherfuckin-Geddon” została umieszczona jako jeden z utworów w radiu Blood 66.6 w grze Saints Row: The Third. Utwór „The Beautiful People” ukazał się w grze WWE SmacDown! South Your Mouth (PS2).
Muzycy

Obecny skład zespołu

Marilyn Manson – wokal prowadzący, gitara, saksofon (od 1989)
Paul Wiley – gitara, (od 2014)
Tyler Bates – gitara (2014–2015, od 2016)
Juan Alderete – gitara basowa (od 2017)



Byli członkowie zespołu

Zsa Zsa Speck – instrumenty klawiszowe (1989)
Olivia Newton Bundy – gitara basowa (1989–1990)
Daisy Berkowitz – gitara (1989–1996)
Madonna Wayne Gacy – instrumenty klawiszowe, programowanie (1989–2007)
Gidget Gein (zmarły) – gitara basowa (1990–1993)
Sara Lee Lucas – perkusja (1991–1995)
Ginger Fish – perkusja (1995–2011)
Zim Zum – gitara (1996–1998)
John 5 – gitara (1998–2004)
Tim Sköld – gitara, instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (2005–2008), gitara basowa, wokal wspierający (2002–2005)
Chris Vrenna – instrumenty klawiszowe, programowanie (2007–2011)
Fred Sablan – gitara basowa (2010–2014)
Gil Sharone – perkusja (2014–2019)

Byli muzycy koncertowi

Chris Vrenna – perkusja (2004–2005)
Mark Chaussee – gitara, gitara basowa (2004–2005)
Rob Holliday – gitara basowa, wokal wspierający (2007–2008), gitara, wokal wspierający (2008)
Wes Borland – gitara (2008–2009)
Andy Gerold – gitara basowa, gitara (2009–2010)
Jason Sutter – perkusja (2012–2014)
Spencer Rollins – instrumenty klawiszowe, gitara (2013)
Daniel Fox – bębny, keyboard (2015-2017)
Twiggy Ramirez – gitara, gitara basowa (1993–2002, 2008, 2009-2017)

...( Dane Techniczne )...
Marilyn Manson Mechanical Animals mp3 44khz - 128 kbps
...( Instalacja )... płyta spakowana programem Win rar wystarczy jak zawsze rozpakować i słuchać w ulubionym odtwarzaczu "enjoy" :)
...( TrackList )...
Lista utworów

"Great Big White World" – 5:01
"The Dope Show" – 3:46
"Mechanical Animals" – 4:33
"Rock is Dead" – 3:09
"Disassociative" – 4:50
"The Speed Of Pain" – 5:30
"Posthuman" – 4:17
"I Want To Disappear" – 2:56
"I Don’t Like the Drugs (But the Drugs Like Me)" – 5:03
"New Model No.15" – 3:40
"User Friendly" – 4:17
"Fundamentally Loathsome" – 4:49
"The Last Day On Earth" – 5:01
"Coma White" – 5:38