Ex-torrenty.org - NAJLEPSZA BAZA TORRENTOW

Seedów: 174

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-12 09:16:43

Rozmiar: 1.62 GB

Peerów: 89

Dodał: Uploader

Sorceress - Beneath The Mountain (2023) [Remastered Collector's Edition] [Flac]

Seedów: 140

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-10 11:23:10

Rozmiar: 763.64 MB

Peerów: 154

Dodał: Uploader

Enslaved - Heimdal (2023) [[email protected]]

Seedów: 98

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-06 09:51:08

Rozmiar: 111.28 MB

Peerów: 1

Dodał: ertvon

Turmion Kätilöt - Universal Satan (2018) [ENG] [7z] [FIONA9]

Seedów: 4

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-04 11:23:03

Rozmiar: 106.19 MB

Peerów: 6

Dodał: xdktkmhc

Jag Panzer - Dyskografia (1984 - 2017)

...( Opis )...
Jag Panzer a właściwie Tyrant bo tak na początku nazwali grupę założyło czterech muzyków z Colorado Sprinx: Harry Conklin (wokal), Mark Briody (gitara), John Tetley (bass) i Rick Hilyard. Na początku działalności grupa gra w miejscowych klubach głównie covery Black Sabbath, Judas Priest i Rainbow. Grupa nagrywa dwie kasety demo z których druga trafia do Andrew'a Banksa, człowieka, który tworzył magazyn "Heavy Metal Times". Ten spotkał się z zespołem, nawiązał przyjaźń i opowiedział o rychłej przeprowadzce do Los Angeles (miasta gdzie muzyka metalowa miała się najlepiej w Stanach). Banks dostał od zespołu większą ilość kaset i wyruszył do "Miasta aniołów", tam stał się głównym promotorem muzyki Tyrant. Doprowadził wreszcie do tego, że kapelą zainteresowały się dwie wytwórnie Metal Blade i Azra. Okazało się, że istnieje już grupa Tyrant i na dodatek ma już na swoim koncie oficjalne wydawnictwo, zespół zmienia nazwę na Jag Panzer (od niemieckiego czołgu). Grupa podpisuje kontrakt z Azra rec. Rozpoczyna nagrywanie debiutanckiego albumu, podczas sesji nagraniowej muzycy przeprowadzają się do "Los Angeles", jednak okazuje się, że nie jest to najlepsza decyzja decydują się na szybki powrót do Colorado Sprinx. Jeszcze przed powrotem do Colorado grupa postanawia zatrudnić drugiego gitarzystę, początkowo dokooptowano lokalnego wioślarza, potem jednak posadę drugiego wioślarza dostał Joey Taffola.

Ukazała się międzyczasie EP'ka "The Tyrants", wydana w 1983 roku nakładem Azra, grupa zyskuje sporą popularność w podziemiu, zaczyna udzielać wielu wywiadów, pojawiać się w stacjach radiowych. W 1984 roku ukazuje się debiutancka płyta "Ample Destruction". W Ameryce krążek zdobył znakomite recenzję, w Europie krążek dostępny był jedynie drogą wysyłkową, a mimo to zespół został zasypany setkami listów. Jednak poza fanami nikt nie był zainteresowany promocją tych nagrań na naszym kontynencie, płyta Jag Panzer nie zrobiła na szefach wytwórni płytowych większego wrażenia. Pod koniec 1984 roku Rick Hilyard opuszcza zespół, na jego miejsce do zespołu przychodzi Reynold Carlson. Razem z nowym perkusistą grupa ostro promuje "Ample Destruction" występując u boku Slade i Grim Reaper. Jednak zaczynają się dziać niedobre rzeczy. Europejscy promotorzy rezygnują z koncertów Jag Panzer, twierdząc, że grupa bez kontraktu nie przyciągnie widzów na koncert, a amerykańscy uważają, ze brak obecności grupy w radiach europejskich nie odbije się pozytywnie na popularności grupy w Stanach. Grupa postanawia rozstać się z wytwórnią Azra. Nagrywa kolejną demówkę, która ponownie spotyka się z bardzo dobrym odzewem, do tego koncerty kapeli są bardzo dobrze odbierane. Jednak nikt Jag Panzer pomóc nie chciał. Uważano, że styl zespołu jest za mało komercyjny, a grupa stylu zmieniać nie chciała. Oczywiste było, że w takiej sytuacji ciężko będzie nagrywać dalej. Od kapeli odszedł Harry Conklin, potem także Joey Taffola, który na dodatek "zwerbował" perkusistę Carlson'a. Pozostawieni samym sobie Tetley i Birody zostają zmuszeni do szukania nowych muzyków. Nie jest to wcale takie łatwe, w końcu jednak do Jag Panzer przychodzą wokalista Bob Parduba i gitarzysta Christian Lesegue oraz garowy Rikard Stjernquist. Grupa zabiera się do pracy i nagrywa nowe demo zatytułowane "Chain Of Command", które wywołuje dosyć spore zainteresowanie fanów. Grupa zaczyna występować na żywo, m.in. u boku takich gwiazd jak Megadeth czy Helloween. Wszystko układa się bardzo dobrze i po raz kolejny Jag Panzer ma pecha, w zespole dochodzi do poważnych nieporozumień, w efekcie Parduba i Lesegue opuszczają zespół. Pozostali członkowie pracują nadal nad "Chain Of Command", która jednak nigdy się nie ukazała. Grupa odsprzedaje prawa od "Ample Destruction" wytwórni Metal Blade i Metalcore Rec. W 1989 roku ukazuje się reedycja debiutu a do Jag Panzer przychodzą dwaj nowi muzycy, wokalista Daniel Conca oraz gitarzysta Chris Kostka. Zespołowi udaje się podpisać kontrakt z wytwórnią Rising Sun, w 1994 roku ukazuje się "Dissident Alliance", który moim (i nie tylko moim) zdaniem jest zdecydowanie najsłabszą produkcją grupy. Jag Panzer diametralnie zmienił styl, z klasycznego heavy metalowego przemienił się na thrashową kapelę z elementami grunge. Krążek dla mnie nie ma żadnego ciekawego kawałka, słabe rozlazłe thrashowe riffy, beznadziejne wokale, po prostu kicha, w żadnym wypadku nie możecie zaczynać od tego krążka, na pewno odstraszyłby was te dźwięki. Grupa zagrała trasę z Overkill. Trasa ze sławnym zespołem nie uderzyła muzykom do głowy, doszli do wniosku, że będą nagrywać dalej to co lubią najbardziej, to co lubią ich wierni fani, klasyczny heavy metal. Z kapeli wylatują Kostka i Conca. A Jag Panzer skupia się na pisaniu materiału na nowy krążek. Nowa płyta powstawała okrągły rok (w międzyczasie muzycy budowali własne studio nagraniowe). Gdy prace nad warstwą muzyczną zostały zakończone, pojawił się problem wokali. Postanowiono zaprosić na nagranie wokalnych partii... Harry'ego Conklina. Efekt końcowy pozytywnie zaskoczył wszystkich, więc Harry dostał propozycję powrotu do Jag Panzer. Wokalista nie wahał się długo, przystał na propozycje zespołu. Jag Panzer nagrywa kolejną demówkę, która przyjęta została niesamowicie.

Zaczynają się lepsze czasy dla Amerykanów, muzycy podpisują bardzo korzystny kontrakt z Century Media. Efektem współpracy jest nagrany w 1997 roku krążek "The Fourth Judgement". Starzy fani znakomicie przyjęli album, zewsząd napływały bardzo dobre recenzje. Po wygłupach na "Dissident Alliance" nie było już śladu. Co ciekawe partie gitary solowej nagrał stary znajomy Joey Taffola. Taffola miał również jechać z "pancernymi" na trasę, ale doszło między nim a resztą grupy do poważnych kłótni, w efekcie czego Taffola opuścił grupę. Na jego miejsce przyszedł Chris Broderick, który na przesłuchaniu odegrał nuta w nutę wszystkie partie Taffoli, muzycy nie wahali się długo. Już z nowym gitarzystą grupa wyrusza na trasę z Gamma Ray i HammerFall. Tournee okazuje się znakomitym sukcesem. Na "The Fourth Judgement" znalazł się jeden stary, znany z wielu bootlegów utwór "Shadow Thief", reakcja fanów właśnie na ten kawałek była niesamowita, zasypali muzyków listami o udostępnienie starych niepublikowanych nagrań. Zdecydowano, że nowa płyta będzie zawierać zarówno stare jak i nowe kawałki. Ta mieszanka ukazała się w 1998 roku, pod nazwą "The Age Of Mastery". Po raz kolejny reakcja na album jest znakomita, do tego krążek sprzedawał się bardzo dobrze, grupa mogła pozwolić sobie na zagranie kilku tras, grała m.in. z Iced Earth, wystąpiła także na Wacken Open Air w 1999 roku.

Po zakończeniu koncertów grupa bardzo długo pracowała w studio nad nowym materiałem. Można było usłyszeć plotki, że Jag Panzer pracuje nad krążkiem, który będzie concept albumem. Wreszcie w 2000 roku ukazuje się "Thane To The Throne", rzeczywiście jest to concept album, oparty na dramacie Shakespeare'a "Makbet". Krążek to istne arcydzieło, zewsząd chwalono Jag Panzer, album sprzedawał się wyśmienicie. Wreszcie wszyscy dostrzegli ogromny talent Amerykanów. Zachwyceni sukcesem muzycy postanowili rozpocząć pracę nad kolejnym krążkiem, materiał powstawał szybko (grupa miała dużo riffów, które nie pasowały do "Thane..."), tym razem płyta nie miała motywu przewodniego w tekstach. Kiedy już prace dobiegły końca, muzycy poprosili Jima Morrisa o pomoc w nagrywaniu krążka i razem z nim nagrali kolejną wyśmienitą płytę. W czerwcu 2001 "Mechanized Warfare" była gotowa. Tradycyjnie grupa otrzymała wspaniałe recenzje, na ilość sprzedanych płyt również narzekać nie mogła, po raz kolejny Jag Panzer pojawił się na Wacken Open Air.

Jag Panzer płytą "Mechanized Warfare" zjednał sobie sporo nowych fanów, pojawiły się prośby o reedycje poprzednich, szczególnie tych starszych krążków. Zespół pozostawał jednak w konflikcie z byłym gitarzystą Joey'em Taffolą, który reedycje blokował. Muzycy zdecydowali się zatem nagrać najlepsze kompozycje z pierwszej części działalności Jag Panzer jeszcze raz. Tak powstał dwupłytowy "Decade Of The Nail-Spiked Bat", który z pewnością ucieszył wszystkich fanów.

Niedługo po wydaniu "Decade..." muzycy zabrali się za pisanie nowego materiału. "Casting The Stones", kolejny duży album Amerykanów ukazał się w 2004 roku. Co by tutaj nie gadać, nowy krążek kolejne wielkie dzieło Jag Panzer.

Na kolejny album studyjny fani Jag Panzer musieli poczekać aż do 2011 roku. Płyta otrzymała tytuł "Scourge Of The Light". Jednocześnie nad zespołem zebrały się czarne chmury. Zespół opuścił gitarzysta Christian Lasegue, a w lipcu ogłoszono zawieszenie jakiejkolwiek aktywności pod tym zasłużonym szyldem. Pod koniec 2013 roku ogłoszono, iż Jag Panzer wraca do życia i w 2014 zagra kilka koncertów. Do składu powrócił również gitarzysta Joey Tafolla. A w 2017 roku otrzymaliśmy nową płytę o tytule "The Deviant Chord".
opis: http://www.metalside.pl

DYSKOGRAFIA:

1984 - Ample Destruction
1991 - Chain Of Command
1994 - Dissident Alliance
1997 - The Fourth Judgement
1998 - The Age Of Mastery
2000 - Thane To The Throne
2001 - Mechanized Warfare
2003 - Decade Of The Nail Spiked Bat
2004 - Casting The Stones
2011 - Scourge Of The Light
2017 - The Deviant Chord

...( Dane Techniczne )...
MP3-320kbps

Seedów: 121

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-03 10:31:15

Rozmiar: 1.16 GB

Peerów: 0

Dodał: Uploader

Tribute to Roman Kostrzewski - Do zobaczenia w Piekle (2023)

Seedów: 96

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-03-03 10:28:04

Rozmiar: 210.32 MB

Peerów: 0

Dodał: Uploader

Helloween - Dyskografia (1985 - 2015)

Seedów: 89

Komentarze: 3

Data dodania:
2023-03-01 09:36:12

Rozmiar: 4.58 GB

Peerów: 0

Dodał: Uploader

Insomnium - Anno 1696 ([email protected]]

Seedów: 140

Komentarze: 1

Data dodania:
2023-02-28 10:22:42

Rozmiar: 116.44 MB

Peerów: 4

Dodał: ertvon

Paul Di'Anno - Dyskografia (1984-2014)

Seedów: 118

Komentarze: 1

Data dodania:
2023-02-28 00:52:20

Rozmiar: 3.22 GB

Peerów: 78

Dodał: Uploader

Blaze Bayley - Dyskografia (2000 - 2020)

...( Info )...
W torrencie wszystkie albumy z lat 2000 - 2020

...( Opis )...
Zespół powstał pod nazwą BLAZE w 1999 po odejściu wokalisty i założyciela grupy Blaze’a Bayleya z Iron Maiden. Do Bayleya dołączyło czterech młodych brytyjskich muzyków – Rob Naylor (bas), Jeff Singer (perkusja), Steve Wray i John Slater (gitary). W tym składzie wydali 3 albumy - studyjne Sillicon Messiah i Tenth Dimesion oraz koncertowy As Live As It Gets i odbywali trasy koncertowe w małych pubach i klubach oraz na większych imprezach jako support dla Helloween i Savatage.

Po nagraniu albumu koncertowego As Live As It Gets Jeff Singer ogłosił, że opuszcza zespół. Po trzech miesiącach na podobny krok zdecydował się Rob Naylor. Do czasu znalezienia ich zastępców do BLAZE dołączyli Phil Greenhouse i Wayne Banks. Pod koniec 2003 w nowym składzie (Greenhouse’a zastąpił Jason Bowld) grupa rozpoczęła nagrywanie trzeciego albumu studyjnego – Blood and Belief.

Po wydaniu albumu zespół rozpadł się, a Bayley występował na koncertach w towarzystwie Daniego Löble (perkusja), Oliviera Palotaia, Luki Priniciotty (gitary) i Christiana Ammana (bas).

W styczniu 2007 cały skład, oprócz Bayleya, opuścił zespół. Na miejsce byłych członków dołączyli Rico Banderra, Rich Newport, Nick Bermudez i David Bermudez. Tego samego roku perkusista Banderra porzucił grę w zespole.

27 lipca 2007 grupa wydała swoje pierwsze wydawnictwo wideo – Alive in Poland – zawierające zapis koncertu w Katowicach podczas festiwalu Metalmania 2007. Był to pierwszy album zespołu pod nową nazwą – Blaze Bayley. Lider zespołu tłumaczy zmianę nazwy słowami:
"Nikt nie rozpoznawał szyldu „Blaze”. Rozmawiałem z fanami Iron Maiden, a oni mnie pytali: „Blaze, kurczę, co ty teraz robisz?”. Na co ja im odpowiadałem: „No mam już jakiś czas swój zespół”, a wtedy oni na to: „Taaa? Jak się nazywa?”. Nikt mnie nie znał. Gdy potem taki fan wpisywał w Google „Blaze”, wyskakiwały głównie strony porno (śmiech) tudzież jakieś kapele z południowej Ameryki."

W listopadzie 2007 z gry w zespole zrezygnował gitarzysta Rich Newport. Jak ogłosił zespół, Newport chciał skoncentrować się na pracy nauczyciela gry na gitarze. Na czas trasy koncertowej wakat objął Jay Walsh. Dwa dni później do grupy dołączył nowy perkusista Lawrence Paterson.

7 lipca 2008 grupa wydała nowy album studyjny, The Man Who Would Not Die.

28 września 2009 Blaze Bayley wraz z zespołem wszedł do studia by rozpocząć prace nad nowym albumem. Premiera zaplanowana została na 2010 rok. W tym samym roku miała też mieć miejsce trasa promująca po Wielkiej Brytanii, Europie i Ameryce Południowej. W październiku 2009 roku ogłoszono datę premiery nowego albumu długogrającego, któremu nadano tytuł Promise and Terror. Jego premiera miała miejsce 1 lutego 2010 roku. Na krążku znalazło się jedenaście utworów.

Po zakończeniu trasy promującej album, Bayley zakończył współpracę z dotychczasowym składem, tłumacząc to problemami organizacyjnymi. Od tego czasu nagrywa i koncertuje jako artysta solowy, wspierany przez różnych muzyków.

W 2012 roku ukazała się kolejna płyta The King of Metal. Kolejną pozycją w dyskografii Bayleya była nagrana wspólnie z Thomasem Zwijsenem EP Russian Holiday.

W 2016 Blaze wydał album Infinite Entanglement, zapowiadając go jako pierwszą część trylogii. Na płycie Bayleyowi towarzyszyli muzycy zespołu Absolva - gitarzysta Chris Appleton, który również współkomponował album, basista Karl Schramm oraz perkusista Martin McNee. W następnych latach ukazały się kolejne części, czyli Endure and Survive: Infinite Entanglement, Pt. 2 i The Redemption of William Black - Infinite Entanglement Part III.

Po wydaniu trylogii zespół intensywnie koncertował w Europie i Ameryce Północnej. Efektem są dwa kolejne albumy koncertowe: Live in France (2019) oraz Live in Czech (2020)

...( Dane Techniczne )...
MP3-320kbps

Seedów: 45

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-28 00:52:03

Rozmiar: 3.47 GB

Peerów: 55

Dodał: Uploader

DIO - Dyskofrafia (1963-2016)

Seedów: 45

Komentarze: 4

Data dodania:
2023-02-25 16:51:38

Rozmiar: 16.85 GB

Peerów: 106

Dodał: Uploader

Cradle of Filth - Dyskografia (1992 - 2017)

Seedów: 1

Komentarze: 2

Data dodania:
2023-02-23 21:12:30

Rozmiar: 6.53 GB

Peerów: 43

Dodał: Uploader

Accept - Dyskografia (1979 - 2010) [FLAC]

Seedów: 8

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-21 23:10:03

Rozmiar: 8.58 GB

Peerów: 2

Dodał: Uploader

In Flames - I, The Mask (2019) [FLAC]

...( Opis )...
In Flames od czasu albumu „Colony” nieustannie rozwijało się w progresywnym graniu, często zmieniając nieco swój styl. Styl, dzięki wypracowaniu którego Szwedzi odnaleźli się na nowo i ukazali szerszemu spektrum słuchaczy. „I, The Mask” jest chyba jedynym ich albumem, na którym kapela nie obrała konkretnego kierunku i bazując na starych patentach próbowała wykrzesać z siebie coś ekstra. Czy się udało? To zależy jak mocno i za co kochacie In Flames.

Na albumie jest całkiem sporo łagodniejszych numerów, jak „Follow Me” z akustycznymi gitarami, mocno przesterowanymi czystymi wokalami i w zasadzie niewyróżniającą się niczym sekcją rytmiczną. Na „I, The Mask” mocniejsze numery, jak np. toczący się złowieszczo „I Am Above”, którego esencją są świetne wokale. 13 album Szwedów otwiera „Voices” i ten numer można uznać za przekrojowy dla całego longplaya – miksu melodyjnych refrenów, wyraźnych gitarowych zwrotek i odrobiny progresji, która przejawia się w niektórych partiach klawiszy.

Spokojniejsze partie albumu przypominają nieco poprzedni album In Flames, „Battles”, podczas gdy cięższe partie kojarzą mi się z riffami na „Come Clarity”. Kilka piosenek z „I, The Mask” zasługuje na uwagę i odstaje od reszty in plus. „This Is Our House” zaskakuje otwierającymi numer chórkami i stosunkowo dużym zróżnicowaniem wokalnym prezentowanym przez Andersa Fridena. Miło odebrałem „Deep Inside”, w którym to utworze In Flames miesza z sobą mocną elektronikę klawiszy z… bliskowschodnimi klimatami. Wyszło całkiem nieźle. Z kolei takie „Stay By Me” to już wyraźny hołd złożony fanom „The Clarity”, m.in. z racji charakterystycznego brzmienia gitary akustycznej, ale także wyraźnej od początku linii melodycznej. Niestety wśród 12 numerów obecnych na „I, The Mask” jest kilka fillerów. „In This Life”, „We Will Remember” (niezły tylko refren) i „Call My Name” – to według mnie najsłabsze ogniwa wydanego 1 marca albumu.

„I, The Mask” nie jest w żadnym wypadku nieudanym dzieckiem zdolnych muzyków dowodzonych przez Andersa Fridena. Każdy fan kapeli, który miło przyjął ostatnie wydawnictwa zespołu nie będzie rozczarowany, jednak bardziej wymagający słuchacze mogą lekko psioczyć na brak wyraźnego kopa. Najmocniejszą stroną „I, The Mask” są bez wątpienia partie wokalne, muzycznie jest zaledwie nieco powyżej średniej. Wydaje się, że stosunkowo szorstka produkcja wyhamowała dynamikę gitar i nieco skryła sekcję rytmiczną, która naprawdę niczym się nie wyróżnia. Numery z „I, The Mask” na pewno zyskają grane na żywo.

Świeży album mistrzów melodyjnego death metalu nie jest żadnym przełomowym wydawnictwem – to zbalansowana próba wykorzystania w nowej formie dobrze znanych patentów, która na pewno przypadnie do gustu wiernym fanom In Flames.
źródło opisu: https://www.koncertomania.pl

...( TrackList )...
1. Voices
2. I, The Mask
3. Call My Name
4. I Am Above
5. Follow Me
6. (This is Our) House
7. We Will Remember
8. In This Life
9. Burn
10. Deep Inside
11. All The Pain
12. Stay with Me
13. Not Alone (Bonus Track)

...( Obsada )...
Björn Gelotte - Guitars
Anders Fridén - Vocals
Niclas Engelin - Guitars
Bryce Paul Newman - Bass
Tanner Wayne - Drums

...( Dane Techniczne )...
FLAC

Seedów: 11

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-21 09:59:26

Rozmiar: 407.16 MB

Peerów: 19

Dodał: Uploader

In Flames - I, the Mask (Limited Edition) (2019)

...( Opis )...
In Flames od czasu albumu „Colony” nieustannie rozwijało się w progresywnym graniu, często zmieniając nieco swój styl. Styl, dzięki wypracowaniu którego Szwedzi odnaleźli się na nowo i ukazali szerszemu spektrum słuchaczy. „I, The Mask” jest chyba jedynym ich albumem, na którym kapela nie obrała konkretnego kierunku i bazując na starych patentach próbowała wykrzesać z siebie coś ekstra. Czy się udało? To zależy jak mocno i za co kochacie In Flames.

Na albumie jest całkiem sporo łagodniejszych numerów, jak „Follow Me” z akustycznymi gitarami, mocno przesterowanymi czystymi wokalami i w zasadzie niewyróżniającą się niczym sekcją rytmiczną. Na „I, The Mask” mocniejsze numery, jak np. toczący się złowieszczo „I Am Above”, którego esencją są świetne wokale. 13 album Szwedów otwiera „Voices” i ten numer można uznać za przekrojowy dla całego longplaya – miksu melodyjnych refrenów, wyraźnych gitarowych zwrotek i odrobiny progresji, która przejawia się w niektórych partiach klawiszy.

Spokojniejsze partie albumu przypominają nieco poprzedni album In Flames, „Battles”, podczas gdy cięższe partie kojarzą mi się z riffami na „Come Clarity”. Kilka piosenek z „I, The Mask” zasługuje na uwagę i odstaje od reszty in plus. „This Is Our House” zaskakuje otwierającymi numer chórkami i stosunkowo dużym zróżnicowaniem wokalnym prezentowanym przez Andersa Fridena. Miło odebrałem „Deep Inside”, w którym to utworze In Flames miesza z sobą mocną elektronikę klawiszy z… bliskowschodnimi klimatami. Wyszło całkiem nieźle. Z kolei takie „Stay By Me” to już wyraźny hołd złożony fanom „The Clarity”, m.in. z racji charakterystycznego brzmienia gitary akustycznej, ale także wyraźnej od początku linii melodycznej. Niestety wśród 12 numerów obecnych na „I, The Mask” jest kilka fillerów. „In This Life”, „We Will Remember” (niezły tylko refren) i „Call My Name” – to według mnie najsłabsze ogniwa wydanego 1 marca albumu.

„I, The Mask” nie jest w żadnym wypadku nieudanym dzieckiem zdolnych muzyków dowodzonych przez Andersa Fridena. Każdy fan kapeli, który miło przyjął ostatnie wydawnictwa zespołu nie będzie rozczarowany, jednak bardziej wymagający słuchacze mogą lekko psioczyć na brak wyraźnego kopa. Najmocniejszą stroną „I, The Mask” są bez wątpienia partie wokalne, muzycznie jest zaledwie nieco powyżej średniej. Wydaje się, że stosunkowo szorstka produkcja wyhamowała dynamikę gitar i nieco skryła sekcję rytmiczną, która naprawdę niczym się nie wyróżnia. Numery z „I, The Mask” na pewno zyskają grane na żywo.

Świeży album mistrzów melodyjnego death metalu nie jest żadnym przełomowym wydawnictwem – to zbalansowana próba wykorzystania w nowej formie dobrze znanych patentów, która na pewno przypadnie do gustu wiernym fanom In Flames.
źródło opisu: https://www.koncertomania.pl

...( TrackList )...
1. Voices
2. I, The Mask
3. Call My Name
4. I Am Above
5. Follow Me
6. (This is Our) House
7. We Will Remember
8. In This Life
9. Burn
10. Deep Inside
11. All The Pain
12. Stay with Me
13. Not Alone

...( Obsada )...
Björn Gelotte - Guitars
Anders Fridén - Vocals
Niclas Engelin - Guitars
Bryce Paul Newman - Bass
Tanner Wayne - Drums

...( Dane Techniczne )...
MP3-320kbps

Seedów: 0

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-19 23:59:05

Rozmiar: 125.63 MB

Peerów: 5

Dodał: Uploader

Tramalizer - Fumes of Funeral Pyres (2023) Mp3 320kbps

Seedów: 138

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-19 10:45:10

Rozmiar: 104.18 MB

Peerów: 10

Dodał: Uploader

Dusk - Spectrums (2023) Mp3 320kbps [PMEDIA]

Seedów: 142

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-19 09:01:01

Rozmiar: 114.34 MB

Peerów: 36

Dodał: szorstnik

Powerwolf - Dyskografia (2005 - 2022)

Seedów: 2

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 22:06:16

Rozmiar: 6.98 GB

Peerów: 4

Dodał: Uploader

Dokken - Original Album Series (2009) (Opus ~128) [Only2]

...( Info )...

Performer = Dokken

Origin = Los Angeles, California, USA

Genre = Glam Metal/Heavy Metal

Format = Opus ~128

...( TrackList )...

Original Album Series (CD 1: Breaking The Chains - 1983) (2009)

Dokken - Breaking The Chains
Dokken - Felony
Dokken - I can't see you
Dokken - In the middle
Dokken - Live to Rock (Rock to live)
Dokken - Nightrider
Dokken - Paris is burning (Live)
Dokken - Seven thunders
Dokken - Stick to your guns
Dokken - Young girls

Original Album Series (CD 2: Tooth And Nail - 1984) (2009)

Dokken - Alone again
Dokken - Bullets to spare
Dokken - Don't close your eyes
Dokken - Heartless heart
Dokken - Into the fire
Dokken - Just got lucky
Dokken - Tooth And Nail
Dokken - Turn on the action
Dokken - When Heaven comes down
Dokken - Without warning (Instrumental)

Original Album Series (CD 3: Under Lock And Key - 1985) (2009)

Dokken - Don't lie to me
Dokken - In my dreams
Dokken - It's not love
Dokken - Jaded heart
Dokken - Lightnin' strikes again
Dokken - Slippin' away
Dokken - The hunter
Dokken - Til the livin' end
Dokken - Unchain the night
Dokken - Will the Sun rise

Original Album Series (CD 4: Back For The Attack - 1987) (2009)

Dokken - Burning like a flame
Dokken - Cry of the Gypsy
Dokken - Dream warriors
Dokken - Heaven sent
Dokken - Kiss of death
Dokken - Lost behind the wall
Dokken - Mr. Scary (Instrumental)
Dokken - Night by night
Dokken - Prisoner
Dokken - Sleepless night
Dokken - So many tears
Dokken - Standing in the shadows
Dokken - Stop fighting love

Original Album Series (CD 5: Beast From The East - 1988) (2009)

Dokken - Breaking the chains
Dokken - Dream warriors
Dokken - Heaven sent
Dokken - In my dreams
Dokken - Into the fire
Dokken - It's not love
Dokken - Just got lucky
Dokken - Kiss of death
Dokken - Mr. Scary
Dokken - Tooth and nail
Dokken - Unchain the night
Dokken - Walk away
Dokken - When Heaven comes down

---------------------------------------------------------------------

Dokken – amerykański zespół wykonujący heavy metal i hard rock, założony w 1978 roku. Grupa sprzedała ponad 10 milionów płyt na całym świecie.

Dokken został założony w 1978 roku przez Dona Dokkena, wraz z Jimem Monanterasem, Gregiem Leonem i Mickiem Brownem. Przedtem Don dawał koncerty w Los Angeles z zespołem „Airborn”, jednak był zmuszony zmienić nazwę na Dokken, gdyż grupa pod taką nazwą już istniała i miała podpisany kontrakt płytowy. W 1979 roku, Don Dokken poleciał do Niemiec, aby nagrać wokal wspierający na nadchodzący album zespołu Scorpions, Blackout. Miało być to wsparcie dla wokalisty zespołu, Klausa Meine, który cierpiał na dolegliwości strun głosowych. W tym samym czasie zespół Accept nagrywał album w innym studio. Menedżer tego zespołu był w stanie zapewnić Donowi kontrakt płytowy z Carrere Records. W ten sposób pierwszy studyjny album, Breaking the Chains ukazał się w Niemczech, jednak pod szyldem „Don Dokken”. Krótko po tym Don spotkał George’a Lyncha i Micka Browna, którzy występowali z grupą Xciter. Poznając dodatkowo Juana Crouciera, Dokken miał już gotowy, stały skład. W tym samym czasie amerykański menedżer, Cliff Bernstein odkrył, że Dokken odnosi sukcesy w Niemczech, więc postanowił wypromować zespół w Stanach Zjednoczonych. Grupa odbyła trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych wraz z zespołem Blue Öyster Cult w 1983, jednak o jej zakończeniu członkowie zespołu pozostali z małą ilością pieniędzy i byli bliscy rozwiązania kontraktu z wytwórnią z powodu niskich wyników sprzedaży ich albumu. Podczas gdy grupa była bardzo popularna w Europie, w rodzimej Ameryce nie uzyskiwała sukcesów.

Juan Croucier odszedł z Dokken w 1983 roku, przyłączając się do zespołu Ratt. Na jego miejsce przyszedł Jeff Pilson. 1984 stał się przełomowym rokiem dla zespołu za sprawą sukcesu, który odniósł album Tooth and Nail w Stanach Zjednoczonych. Na albumie znalazło się kilka hitów zespołu, takich jak „Just Got Lucky”, „Alone Again” czy „Into The Fire”. Album sprzedał się w ponad milionowym nakładzie w Stanach Zjednoczonych, a na całym świecie w ok. 3-milionowym nakładzie. 9 listopada 1985 roku, zespół wydał trzeci studyjny album, Under Lock and Key. Ten album również rozszedł się w ponad milionowym nakładzie. DW latach 80. Dokken supportowało wiele znanych zespołów takich jak Judas Priest, AC/DC, Aerosmith czy Dio.

Po udanej trasie koncertowej z zespołem Scorpions, Dokken powrócili do studia w grudniu 1986 roku, aby nagrać utwór „Dream Warriors”, później wykorzystany w filmie Koszmar z ulicy Wiązów III: Wojownicy snów. Utwór zwrócił uwagę wielu brytyjskich fanów hard rocka na zespół. Utwór ukazał się jako singiel 10 lutego 1987 roku. Po tym wydarzeniu, zespół wziął półroczną przerwę, przygotowując się do nagrania kolejnego albumu, Back for the Attack, który ukazał się 27 listopada 1987 roku. Album ten był trzecim wydawnictwem zespołu, które uzyskało status platyny.

Po wydaniu Back for the Attack, grupa rozpoczęła trasę koncertową w ramach festiwalu Monsters of Rock Tour 1988 w lecie 1988 roku, grając u boku Van Halen, Scorpions, Metalliki i Kingdom Come. Nagrania z kwietniowej trasy koncertowej po Japonii zostały wydane jako album koncertowy Beast from the East 16 listopada 1988 roku, otrzymując status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych.

Po rozległej trasie koncertowej prowadzonej w 1988 roku, zespół rozpadł się z powodu twórczych i prywatnych rozbieżności pomiędzy Donem Dokkenem a George’em Lynchem. Podczas tej przerwy, Lynch i Brown stworzyli zespół Lynch Mob, który wydał dwa albumy: Wicked Sensation w 1990 roku, oraz Lynch Mob z 1992. Don Dokken w 1990 roku wydał zaś solowy album zatytułowany Up from the Ashes, promowany dwoma singlami. W 1991 roku, basista Jeff Pilson dołączył do zespołu McAuley Schenker Group, nagrywając z nim trzeci studyjny album M.S.G.. Krótko po tym, dołączył on do Dio, nagrywając tym samym album Strange Highways, wydany w 1994 roku. Jeff założył również swój zespół, War and Peace, w czasie gdy George Lynch wydał solowy album. Ten album, zatytułowany Sacred Groove, połączył ponownie Lyncha z Donem, gdyż Don Dokken został poproszony o napisanie utworu We Don't Own This World. Don Dokken miał również zaśpiewać ten utwór na albumie, jednak w ostatniej chwili Don był niezdolny do wzięcia udziału w sesji nagraniowej, a jego partię wokalną zaśpiewali Gunnar i Matthew Nelsonowie z zespołu Nelson.

Po wydaniu albumu Up from the Ashes w 1990 roku, Don Dokken rozpoczął tworzenie kolejnego solowego albumu. Zatytułowany Dysfunctional, został nagrany i wyprodukowany w studiu Dona w 1993 roku. Mimo wszystko, John Kalodner, z którym Don miał podpisać kontrakt dotyczący wydania albumu, John podsunął pomysł, aby przywrócić George’a Lyncha do składu i album wydać pod szyldem Dokken, a nie jako kolejne solowe dokonanie Dona. Nie zważając na fakt że sprzeczki między Lynchem a Donem Dokkenem były powodem rozwiązania zespołu w 1988 roku, zgodzili się oni odstawić swoje problemy na bok. Grupa oficjalnie wznowiła działalność w roku 1995 mając w składzie Micka Browna, Jeffa Pilsona, Dona Dokkena i George’a Lyncha. Ten ostatni musiał ponownie napisać i nagrać ścieżki gitary, gdyż Don początkowo sam je zagrał, nie mając w planach udziału George’a w tworzeniu albumu. Zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia Records, a album sprzedał się w nakładzie przekraczającym 300 000 kopii, pomimo tego, że podobne zespoły w tym samym czasie odnotowywały rażący spadek popularności.

Podczas trasy koncertowej promującej album Dysfunctional, spięcie między George’em a Donem ponownie doprowadziło do rozpadu zespołu. Podczas wydarzenia promocyjnego, zorganizowanego przez Columbia Records, kiedy grupa miała zagrać dla 120 stacji radiowych na żywo, Lynch niespodziewanie opuścił studio tuż przed wejściem na antenę i odmawiał powrotu. Wytwórnia płytowa była zmuszona odtworzyć w radiu taśmę nagraną podczas prób zespołu. Cztery dni później Columbia Records rozwiązała kontrakt z Dokken, jako powód podając ten i inne incydenty spowodowane zachowaniem Lyncha. Album zawierający zapis akustycznego koncertu zespołu, zatytułowany One Live Night, został wydany w 1996 roku, już przez nową wytwórnię płytową, CMC. Rok później ukazał się kolejny studyjny album, Shadowlife. Don Dokken był zawiedziony tym wydawnictwem, gdyż George Lynch, który miał największy wpływ na muzykę prezentowaną na nim, posunął się również do usunięcia loga zespołu z okładki. Don oskarżył George’a o próbę zniszczenia zespołu, przytaczając cytat wypowiedziany przez Lyncha podczas wywiadu: „To jest doskonały album. To będzie koniec Dokken, czyli to co chciałem osiągnąć."

Pod koniec 1997 roku, Lynch odszedł nagle z zespołu, odmawiając tym samym zagrania koncertów w ramach europejskiej trasy koncertowej. Mając ustalone daty koncertów, Don Dokken poprosił gitarzystę zespołu Europe, Johna Noruma, który w 1990 roku brał udział w nagrywaniu solowej płyty Dona, o pomoc w dokończeniu trasy koncertowej. John zgodził się bez wahania. Lynch próbował powrócić do zespołu na kilka dni przed rozpoczęciem trasy, jednak ze strony zespołu otrzymał jednogłośną odmowę. Lynch pozwał zespół domagając się odszkodowania w wysokości miliona dolarów, jednak Dokken wygrał sprawę. Po europejskim tournée, John Norum nie był w stanie kontynuować współpracy z grupą, gdyż przed wyruszeniem w trasę, rozpoczął pracę nad solowym albumem, który chciał dokończyć. Potem grupa wzbogaciła się o byłego gitarzystę Winger, Reba Beacha, z którym nagrała album Erase the Slate, wydany w 1999 roku jako nowy początek zespołu. Dokken wydał też album koncertowy Live from the Sun w 2000 roku, po wydaniu którego Beach odszedł z zespołu.

Beach, który pracował nad innymi projektami muzycznymi, nie mógł pozostać w Dokken na dłuższy czas. Na jego miejsce przyszedł John Norum, który równocześnie pracował z innymi projektami muzycznymi i odbywał trasę koncertową z Dokken. Basista Jeff Pilson również odszedł z zespołu i został zastąpiony Barrym Sparksem. W wywiadzie udzielonym w 2004 roku, Don Dokken ujawnił, że Jeff odszedł z zespołu ponieważ chciał robić coś innego niż grać te same utwory w kółko. Album w takim składzie wydał album Long Way Home. Podczas trasy koncertowej na wiosnę 2003 roku, promującej album, John Norum, który miał niesprawną rękę został zastąpiony przez Alexa De Rosso, gitarzystę związanego z włoską grupą Dark Lord. W tym samym roku zespół uczestniczył w trasie koncertowej festiwalu Metal Edge, grając koncerty razem z Ratt, FireHouse i innymi.

Latem roku 2003, Dokken odbyli długą trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych jako zespół otwierający koncerty Scorpions i Whitesnake. Po tej trasie, gitarzysta zespołu, De Rosso stracił wizę pracowniczą i był zmuszony wrócić do Włoch. Na jego miejsce Don Dokken wyznaczył Jona Levina, znanego ze współpracy z Doro. Jon zagrał również w 1998 roku przypadkowo jeden wspólny koncert z Dokken. Po dojściu Levina, skład Dokken, Brown, Levin i Sparks przetrwał do roku 2008. Dokken wydali album Hell to Pay w 2004 roku, który przez krytyków jest uważany jako nowoczesne osiągnięcie dla zespołu. Lata 2005 i 2006 grupa spędziła na intensywnej trasie koncertowej. W 2007 roku ukazały się album koncertowy i kompilacyjny zespołu. Album koncertowy zatytułowany From Conception: Live 1981, jest zapisem koncertu zespołu z wczesnych lat działalności, znaleziony przypadkowo przez Dona. Album kompilacyjny Unchain the Night, wydany poprzednio w 1986 roku jako VHS, jest zbiorem teledysków i materiałów dokumentujących działalność zespołu, wydanym na płycie DVD. Grupa uczestniczyła również w festiwalu Rocklahoma w roku 2007 i 2008.

13 maja 2008 roku ukazał się pierwszy od czterech lat nowy studyjny album zespołu, Lightning Strikes Again. Album był największym osiągnięciem komercyjnym zespołu od 13 lat. Album jest uważany jako powrót Dokken do znanego i typowego dla grupy brzmienia. Don Dokken podkreślił, że to za sprawą namów Jona Levina zespół powrócił do dawnych dokonań, komponując świeży album. Jednocześnie Don powiedział, że praca nad tym albumem nie była prosta. Podczas wiosny i lata w roku 2008 zespół chcąc wypromować nowy album, uczestniczył w licznych wywiadach, min. dla Rockline, KNAC, The Classic Metal Show, oraz stworzył serię podcastów dostępnych na oficjalnej stronie zespołu.

Członkowie zespołu udzielają się przy produkcji tribute albumów, min. poświęconych grupom Rush i Iron Maiden. Jeff Pilson zagrał rolę basisty Steel Dragon w filmie Gwiazda rocka. Zespół wziął również udział w projekcie organizowanym przez Roniego Jamesa Dio, Hear ’n Aid.

W latach 80. Don Dokken zaśpiewał w projekcie perkusisty Scorpions, Hermana Rarebella, „Herman Ze German and Friends”. Utwór który został nagrany z Donem nazywa się 'I'll Say Goodbye'.

W 2009 roku, zespół Dokken pojawił się w reklamie nowego programu antywirusowego firmy Symantec, Norton Internet Security 2010.

Seedów: 42

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 20:47:40

Rozmiar: 643.18 MB

Peerów: 0

Dodał: Uploader

Avatar - Dance Devil Dance (2023) Mp3 320kbps [PMEDIA]

Seedów: 196

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 15:21:06

Rozmiar: 96.44 MB

Peerów: 4

Dodał: Uploader

Parasitario - Everything Belongs To Death (2023)[[email protected]]

Seedów: 2

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 14:26:03

Rozmiar: 89.99 MB

Peerów: 2

Dodał: Uploader

CHOROSZCZ - ROJENIE (2022) [[email protected]] [FALLEN ANGEL]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

https://www.youtube.com/watch?v=c8aXSPJfTDo

...( Opis )...

Choroszcz – miejscowość w woj. podlaskim, niedaleko Białegostoku. Znana jest głównie ze szpitala psychiatrycznego. Ponoć określenie powszechnie znane wśród białostoczan i widzów Szkolnej 17 to: „Ty jesteś nienormalny człowiek, Ty do Choroszczy niedługo pojedziesz”. Tyle internety.

Natomiast dziś w głowie hula mi muzyka z płyty „Rojenie”, czyli jednoosobowego projektu CHOROSZCZ. Nie wiem czy człowiek kryjący się pod inicjałami TB nazwę zaczerpnął od tej miejscowości, czy to zwykły zbieg okoliczności. Ale nie ważne, zajmijmy się muzyką.

„Rojenie” zawiera sześć kompozycji, których wspólnym mianownikiem jest black metal z małym „ale”. No właśnie. Autor wcale nie zamyka się w jednej szufladce z napisem „czarny metal”, lecz czerpie garściami z innych gatunków muzycznych. Zauważyłem też sporo odniesień do smolistego sludge metalu, który z kolei przejawia skłonności w kierunku psychodeliczno-schizofrenicznym (oj są momenty, które naprawdę ryją beret). Podoba mi się klimat w utworze „Dziura”, który oprócz podsuwania morderczych blastów potrafi na chwilę wyhamować i wprowadzić słuchacza w stan strachu i niepokoju. Uwielbiam takie schizy. Jak dla mnie kapitalne otwarcie. A im dalej w las tym ciemniej.

Materiał, który znalazł się na tym albumie to ogromny ładunek emocji. TB całość ubrał w brudne i brzydkie dźwięki, a słowem kluczowym w tym kontekście jest wszechobecny LĘK. Bynajmniej ja mam takie odczucia. Do tego polskie liryki, które do lekkich i przyjemnych nie mogę zaliczyć. Próbowałem przerobić je po swojemu, ale ogarnęła mnie pustka. Album doskonale broni się na płaszczyźnie dźwiękowej, całość brzmi spójnie i selektywnie. Instrumenty czytelne tworzące potężny monolit. Z utworów, które zapadły mi w pamięci wyróżniłbym „33”, i ten „bujający” riff, którego nie mogę przestać nucić.

Co by dużo nie mówić, rodzime podziemie ma jeszcze wiele do zaoferowania. Kiedyś recenzowałem debiutancki materiał ZMARŁYM i czułem, że w przyszłości coś z nich wyrośnie. Dziś mogę to samo powiedzieć o CHOROSZCZ. Jest ogromny potencjał i oby się nie zmarnował. Gratuluje udanego debiutu i czekam na kolejne dźwięki, możliwe, że płynące prosto z psychiatryka w Choroszczy

Pianka na piwku

Autentycznie się ucieszyłem, że ten album trafił do mnie. Choroszcz swoim pełnoczasowym debiutem już zdążył narobić sporo zamieszania na scenie. Z najczystszej ciekawości zerknąłem tu i tam, rzuciłem okiem tam i tu, i nie da się ukryć, że album wywołuje skrajne reakcje. Generalnie, mam to głęboko gdzieś, dla mnie liczy się muzyka, a opinie innych są jak dwa półdupki, każdy powinien mieć swoje.
Wiedziałem, że nie będzie łatwo i przyjemnie. Super, pomyślałem sobie, czasem człowiek ma ochotę na zasmakowanie czegoś innego, zakazanego, szalonego. Niczym na zawołanie pojawił się Choroszcz ze swoim trzecim wydawnictwem, zatytułowanym „Rojenie”.

Muszę przyznać, że nazwa pod jaką tworzy TB jest idealna do tego typu muzyki. Jakby ktoś nie wiedział, Choroszcz to miasto, w którym znajduje się szpital dla ludzi, którzy zmagają się z chorobą psychiczną. Może ja mam jakieś urojenia, ale oczyma wyobraźni widzę ten szpital i analizując teksty, czuję klimat tego miejsca. Obłąkana muzyka w połączeniu z trudnymi tekstami idzie idealnie w parze, niczym trzymające się za ręce najlepsze przyjaciółki w drodze na lekcje do szkoły. Być może łatwiej jest mi sobie wyobrazić klimat tego ponurego miejsca, ponieważ miałem okazję być w takim szpitalu (na szczęście jako odwiedzający, a nie pacjent) i przyznam, że chociaż to było dobrych kilka lat temu to tak zryło baniak, że pamiętam każdy szczegół, a pamięć mam średnią.

TB buduje klimat czerpiąc garściami z black metalu, ale odważnie wymyka się ramom gatunku, mamy doom metalowe zwolnienia, dziwne wstawki, chyba „osadzonych” w szpitalu (przynajmniej ja tak to widzę), wspomniane wcześniej (interesujące) liryki w ojczystym języku, niestety mało wyraźny wokal uniemożliwia zrozumienie ich w całości, ale warto je przeczytać, przeanalizować i spróbować zrozumieć. Całość zamknięta w sześciu utworach, łącznie z krótkim, instrumentalnym „Tu była dziura, już zniknęła”.

„Rojenie” to płyta szalona, odważna i trudna w odbiorze. Najgorsze co można zrobić, to przesłuchać jej nie poświęcając należytej uwagi. Uważam, że debiutancki album jednoosobowego projektu zasługuje na głębszą analizę słuchacza, to nie jest album, który można sobie puścić jako muzykę lęcącą w tle. Jest na to zbyt ambitny i skomplikowany. Szalone są pomysły TB i z pewnością nie wszystkim przypadną do gustu. Chaos, obłęd i wszechobecny obłąkany klimat stanowią o sile debiutu projektu, debiutu, który skłania i zachęca do zmierzenia się z czymś innym, wypierdalającym szablony jak najdalej, deptającym schematy i hołdującemu szaleństwu i odważnemu przedstawieniu wizji autora, miażdżącemu nudę i monotonię, wijącemu się w obłąkanym tańcu.

„Rojenie” to płyta z gatunku tych, które nie lubią być nijaką. Dzieje się na niej dużo, doceniam wysiłek TB i umiejętności, które zaowocowały zbudowaniem pełnego emocji klimatu. Dla jednych będzie to album pełen chaosu, bez ładu i składu, ale dla innych będzie to album do analizy przez wiele długich wieczorów i do ciągłego odkrywania ukrytych w nim smaczków. Ja zaliczam się do drugiego grona. Mocna pozycja, wyrazisty debiut.
Na koniec mała rada, słuchajcie muzyki śledząc teksty.

„(…) Pukam, ale mi nie otwieraj
Pewno później usłyszysz dobijanie się i wycie
Drzwi przez które nie mogę przejść
Od swoich już dawno zgubiłem klucze (…)”.

p.s. Zapomniałem wspomnieć o transowych elektronicznych motywach, działających niczym silny lek na uspokojenie, zapomniałem pewnie również o innych rzeczach, ale ogarnięcie całości wymaga czasu i skupienia. Podejmiesz rękawicę?

Robert Serpent

https://www.metalnews.pl/recenzje/choroszcz-rojenie/

...( TrackList )...

1. Dziura 03:11
2. Ubrda 05:54
3. Rojenie 08:19
4. Tu była dziura, już zniknęła 01:07
5. 33 07:19
6. Blazar 12:07

...( Obsada )...

Music, lyrics & mix, by TB
Vocals, Guitars, Bass, Drum programming - TB
Mastering by Paweł Kudelski

https://www.youtube.com/watch?v=6JOmXMvKMFI

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

Seedów: 62

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 14:26:01

Rozmiar: 88.38 MB

Peerów: 5

Dodał: Uploader

CHOROSZCZ - ROJENIE (2022) [WMA] [FALLEN ANGEL]

Seedów: 14

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 14:25:58

Rozmiar: 257.48 MB

Peerów: 23

Dodał: Uploader

F.A.M. - FASCINATED ABOUT MORTALITY (2019) [[email protected]] [FALLEN ANGEL]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

...( Opis )...

F.A.M. (Furor Arma Ministrant) w końcówce poprzedniego roku ofiarował światu swój trzeci wymiot, noszący tytuł Fascinated About Mortality. Zespół tym razem zrezygnował ze współpracy z jakimkolwiek wydawcą, tłoczeniem i promocją zajął się samodzielnie, co w przypadku już rozpoznawalnej nazwy może być sensownym rozwiązaniem (przynajmniej na poletku rodzimej sceny).

Zaznajomionych z wcześniejszymi materiałami F.A.M raczej nie zaskoczy wiadomość, że w przypadku nowego krążka mamy do czynienia z wysokooktanowym atakiem agresji i brutalności. Zespół nadal nie poszukuje fejmu i uznania wśród sezonowych metalówek i serwuje swoje obleśne hymny ze zdwojoną skutecznością. Materiał został nagrany, zmiksowany i zmasterowany przez perkusistę zespołu Darka Młodego (także Embrional, Amorphous, Squash Bowels, Stillborn, ex Christ Agony, ex Dissenter) w Panzerstudio. Jego praca wali w twarz bezpośrednio niczym Batman Robina na popularnym wzorze do tworzenia memów. Jedyne na co bym zwrócił uwagę, to zbyt wypchnięte partie wokali względem całości, aczkolwiek prosiaki proponowane przez Chorzego (ex Cień, ex Popioły, ex Ennorath) zapodane są zawodowo.

Sama muzyka zrobiona jest na światowym poziomie, dzięki czemu dwadzieścia siedem minut rzeźni mija momentalnie. Mamy tu do czynienia z różnorakimi podrobami, jest siekanka, wątróbka, mielonka i są także przyrządy do ćwiartowania i mielenia mięsa, że sobie pozwolę na garmażeryjną metaforę. Poza obowiązkowymi brutal death metalowymi blastami i walcami, F.A.M momentami zagłębia się w rejony grindcore’a i slam. Cała ta mieszanka tworzy album przeznaczony, by wgniatać i tak jest w rzeczywistości, próżno szukać tu momentów wytchnienia i miejsca na oddech – wolno czy szybko, byle ciężko. Uważam, że poziom ekstremum jest utrzymany na odpowiednim poziomie, a ewentualne zmęczenie materiałem może zamortyzować jego czas trwania.

Poza brutalnością doceniam utrzymanie wszystkich tytułów kompozycji w sposób, by litery porządkowe wyrazów tworzyły nazwę F.A.M. Do plusów także dodam gościnne pojawienie się wokalisty lubianego przeze mnie zespołu Kraanium Matsa Funderuda. Jego świnie w ogólnej rzeźni co prawda byłoby ciężko wyłapać, ale na ratunek przyszedł internet (informacji o tym nie znajdziemy we wkładce do płyty).

Małym minusem za to jest dla mnie fakt niskiej różnorodności kompozycji. Każda jest dobra i skomponowana na wysokim poziomie, lecz razem mogą wydać się jednostajnym monolitem (na pewno dla ludzi nie będących maniakami takiej młócki). Ja na szczęście z brutalnymi sonicznymi rzygami nie mam problemów i Fascinated About Mortality ewentualnie przyodziałbym nieco bardziej mięsistym soundem i większą ilością miażdżących beatdownów, by poziom „przebojowości” podnieść do poziomu mistrzów z Devourment.

Brzeźnicki

...( TrackList )...

1. Fierce Agonal Malediction 03:04
2. Full Asynchronous Metamorphosis 02:26
3. Fascinated About Mortality 02:36
4. Fleeting Animose Malady 02:36
5. Formidable Abandoned Morgue 02:32
6. Fallen Among Masses 02:58
7. Fractal Asymetric Motion 03:00
8. Fractal Affliction Maltreatment 02:32
9. Frigit Aimed Manslaughter 02:32
10. Feast After Mutilation 02:26

...( Obsada )...

Armagog - Bass
Młody - Drums, Vocals
Nelek - Guitars
Chorzo - Vocals

https://www.youtube.com/watch?v=Cdmw2z0fKt8

'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury,
Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury'

CHURCH IS GIVING MORE LIGHT ONLY WHEN IT'S BURNING.

SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

Seedów: 20

Komentarze: 0

Data dodania:
2023-02-18 14:25:54

Rozmiar: 66.26 MB

Peerów: 4

Dodał: Uploader